Czego uczy nieszczęście?

Przerwa w pisaniu była nieplanowana i bardzo za nią przepraszam. W moim życiu, jak to w przeciągu ostatniego roku, działo się więcej złego niż dobrego. Teraz również pojawiły się kolejne problemy rodzinne, choroby. Generalnie nie jest lekko ani przyjemnie. Teraz sytuacja trochę się naprostowała i z powrotem jestem w stanie myśleć o czymś więcej niż tylko o chwili obecnej, o tym co tu i teraz.

Kiedy życie bliskich osób jest zagrożone to skłania to do refleksji nie tylko osoby poszkodowane, ale i całe najbliższe otoczenie. Pytania dlaczego właśnie moja rodzina, dlaczego ja itp. mam już dawno za sobą. Zrozumiałam, że tego nie zrozumiem. To nie to, że się pogodziłam, ale po prostu po pewnym czasie mało co już dziwi.

Kiedy minęło największe zagrożenie zadałam sobie pytanie: co z tego wynika dla mnie? Co to zmieniło w moim życiu? Pomimo całej beznadziejności chciałabym wierzyć, że przeżywam to wszystko po coś. Udało mi się dojść do kilku wniosków:

1) Wszystkie nieszczęścia w życiu hartują. Każde kolejny problem jest traktowany z lepszym przygotowaniem. To jak wyrabianie w sobie nawyku. Na początku jest panika i myśl: jak ja sobie z tym poradzę? Nie dam rady. A potem oswajamy się z problemem, chorobą czy innym nieszczęściem i kiedy przytrafia się kolejny wypadek, atak paniki nie pojawia się. Jest za to chłodna myśl: co teraz robimy? Przechodzimy do działania, odłączamy emocje i mimowolnie stajemy się osobą, na której reszta polega, bo zachowujemy zimną krew.

2) Smutne wydarzenia uczą także doceniać szczęście, bo sprawiają, że jesteśmy na nie bardziej wrażliwi. Kiedy dzieje się źle, wypatrujemy czegoś, co by tą złą passę przełamało, coś co sprawi że oddech wraca do normalnego rytmu, coś czego można się chwycić i nie utonąć.
 

3) Można też zauważyć, że wypadki w rodzinie, sytuacje kryzysowe, powodują zacieśnianie więzi. Odchodzą dawne przekonania, kłótnie blakną, a ostre słowa nie przechodzą już przez gardło tak łatwo jak niegdyś. Ludzie jakimś swoim pierwotnym zmysłem wiedzą, że najważniejsze jest dobro chorego i na tym skupiają całą swoją energię, a nie na uprzykrzaniu życia innym. Pytanie tylko co się dzieje, kiedy kryzys mija? A no to już zależy od osób skłóconych, bo mogą potraktować chwilową amnezję o kłopotach jak punkt wyjścia w budowaniu na nowo relacji, albo wrócić do stanu poprzedniego i ponownie do siebie się nie odzywać.

4) Sytuacje takie pokazują również na kogo można liczyć i o kim myślimy w pierwszej kolejności, kiedy dzieje się coś złego. Czasem możemy nie zdawać sobie sprawy z tego, że kiedy dzieje się źle, to właśnie do tej a nie do innej osoby mamy ochotę zadzwonić i zrzucić swój ciężar w rozmowie. Czasem wybór osób zaskakuje nas samych, a kiedy indziej jest oczywisty. W przypadku oczywistego, czujemy się po rozmowie mocniejsi, bo wiemy że nie jesteśmy sami.

photo

Wiem, że blog jest o szczęściu i może pozornie ten wpis nie pasuje do założeń, ale prawda jest taka, że bez nieszczęścia nie ma szczęścia (tak jak bez zła nie ma dobra itd.). Ważne jest tylko co, to nieszczęścia pozostawiają w naszym życiu, jak sobie z nim radzimy i jakie wnioski wyciągamy na przyszłość, jak z nasze nieszczęście przekuwamy w coś dobrego. Nietrudno jest poddać się ogólnemu nastrojowi zniechęcenia, bólu i smutku. Znacznie trudniej jest walczyć o drobne światełko w naszym życiu, bo tylko dzięki niemu funkcjonujemy na co dzień. Dlatego ważne jest, by nigdy ale to nigdy się nie poddawać.