Ucieczka z domu

Uciekłam z domu. Dwukrotnie w przeciągu dwóch tygodni. Nigdy dotąd mi się to nie zdarzało. Nigdy nie czułam potrzeby, by tak postąpić. Aż do teraz. Uciekłam, bo nie potrafiłam już wysiedzieć w domu. Cztery ściany mojego pokoju zaczęły mnie przytłaczać, w głowie pojawiały się wciąż na nowo te same zdania – które odtwarzały się jak zdarta płyta. Patrzyłam na świat za oknem i w jednym momencie wydawał się tak kolorowy, tak pociągający, że nie potrafiłam mu odmówić. Uciekłam z domu dwukrotnie, za każdym razem na dwie godziny.

Pierwsza ucieczka miała miejsce dwa tygodnie temu, kiedy siedziałam lekko otępiała od nauki i pomyślałam, że jak jeszcze spędzę kolejne pięć minut na wpatrywaniu się w notatki, to zwariuję. Roznosiła mnie energia, więc włożyłam słuchawki na uszy, puściłam głośną muzykę i poszłam na spacer po okolicy. Z założenia na pół godziny-godzinę, tyle co „dotlenić mózg”. Po godzinie nadal czułam niedosyt. Zrobiłam większe „kółko” wokół domu i wróciłam lekko przegoniona, przez trójkę podejrzanie wesołych mężczyzn. Ot, codzienność albo też inaczej moje szczęście. Tyle dobrze, że spotkanie miało miejsce przy końcu mojej trasy, to za bardzo mi nie zaszkodziło.

Druga ucieczka miała miejsce wczoraj. Spędziłam dzień (no dobra połowę) nad pisaniem pracy licencjackiej i kiedy zeszłam do kuchni, umyć kubek, spojrzałam za okno i pomyślałam: a gdyby tak wyjść? Było po 19, ale co tam. Wyszłam pojeździć na rowerze. Z założenia niecała godzinka, w rzeczywistości ponad półtorej godziny, ale co zrobić jak się już gdzieś zajedzie? Przecież trzeba wrócić, nie można zostać, bo „czas się skończył”. W drodze powrotnej pożarły mnie komary (teraz już wiem, że to dlatego, że mam w organizmie za mało witaminy B1) i w sumie dobrze mi tak.

Co mi dały te ucieczki? Bo to nie było zwykłe wyjście z domu. Z domu wychodzę jak muszę coś załatwić, spotkać się ze znajomymi albo iść na wykłady. Te ucieczki były spowodowane moją potrzebą zmiany otoczenia, zmiany myśli i szukania nowej perspektywy. I faktycznie, chociaż nie wiedziałam jak się do tego zabrać, udało mi się i moje myśli na „łonie natury” automatycznie zmieniły kierunek przepływu; coś się we mnie naraz odblokowało. Nie wiem, czy to dlatego że pogoda jest taka cudna i mnie kusi, czy dlatego że sesja dała mi popalić, czy też dlatego że dojrzałam do pewnych rzeczy, zachowałam się tak a nie inaczej.
 

Chęć wczorajszej ucieczki była spowodowana jeszcze czymś innym. Wokół mnie panuje choroba zakaźna zwana brakiem weny. Tak jak normalną chorobą, tak i tą można się zarazić poprzez kontakt (w tym wypadku blogowy), czego jestem najlepszym przykładem. Nie ma ludzi odpornych na tego wirusa. Każdego dopada i męczy, robiąc w środku niesamowity bałagan, a na zewnątrz powodując opóźnienia, by w końcu po czasie nieokreślonym porzucić swojego „żywiciela”, który od tej pory zaczyna stopniowo powracać do zdrowia. Obecnie czuję się zarażona – stąd pomysł na szukanie antidotum w naturze. Chyba się udało ;-)

Nie wiem, czy stosujecie ucieczki w swoim domu, czy macie jakieś wyznaczone trasy albo jak często je robicie. Mam jedynie nadzieję, że jeżeli pozwalacie sobie na takie chwile wytchnienia i odcięcia się od wszystkich i wszystkiego, to jesteście wtedy naprawdę szczęśliwi. Ja byłam. Bo to taki czas, aby pobyć sam na sam ze sobą i zastanowić się na paroma sprawami. Taki powiew świeżego powietrza wzbogaca, otwiera oczy i pozwala nabrać dystansu. Polecam :-)