Pozornie wiem o Tobie wszystko

Mam w grupie na studiach fantastyczną koleżankę M. Dziewczyna jest ambitna, dobrze zorganizowana i wyznajemy podobny system wartości. Myślałam, że jesteśmy podobne a tymczasem okazało się, że M. jest ode mnie znacznie bardziej pracowita. W ciągu tygodnia studiuje z nami, co drugi weekend studiuje zaocznie (drugi kierunek), a oprócz tego dorywczo pracuje jako sprzedawczyni w sklepie z odzieżą. Niedawno rozmawiałam z nią na ten temat i mówię jak jest: „M. podziwiam Cię, że się tak ze wszystkim wyrabiasz”. W odpowiedzi usłyszałam: „Oj nie. Nie wyrabiam się. Uwierz mi, że się nie wyrabiam.” Przypuszczam, że chodzi o studia zaoczne, które kończy wraz ze styczniem i w związku z tym ma mnóstwo nauki na egzaminy końcowe. M. generalnie mało sypia, bo przecież jej doba również ma skromne 24 godziny. I tyle było słuszności w moim założeniu, że fajnie jest pracować jednocześnie studiując.

Jakiś czas temu odbyłam rozmowę telefoniczną z P. P. działa w jednej ze studenckich organizacji, których na mojej uczelni ze świeczką szukać. W zeszłym roku jej organizacja prężnie działała i chociaż miewali od czasu do czasu problem z zaangażowaniem uczestników to jednak organizowali akcję po akcji i sprawnie szli do przodu. W tym roku odpuściłam sobie swoje Koło, bo byłam jedyną która się angażowała, bo stary skład się posypał. W rozmowie z P. wspomniałam, że „masz się fajnie z tą Twoją organizacją. Aż chce się coś organizować jak się ma tylu uczestników.” Na co P. postanowiła pozbawić mnie złudzeń i wytłumaczyła, że w zeszłym roku owszem – było nieźle. W tym roku jest nieproporcjonalnie gorzej – zainteresowanie uczestników spadło do tego stopnia, że musieli się wycofać z organizacji paru projektów, które odbywały się rok rocznie. Zabrakło ludzi do koordynacji. I tyle było słuszności w moim założeniu, że lepiej jest tam, gdzie mnie nie ma.

W tym tygodniu rozmawiałam z E., która mi powiedziała jaka jest już silna i że nie przejmuje się opinią innych. Ba! Ostatnio nawet sama co nieco nagadała co poniektórym osobnikom. Jaka byłam z niej dumna! Do momentu aż po policzkach pociekły jej łzy. Bo chociaż zrobiła to wszystko, co opowiedziała, to wcale nie czuła się z tym szczęśliwa. Chciała udawać, że niektóre przykre słowa wcale do niej nie trafiły – tymczasem trafiły prosto w serce. I tyle było słuszności w moim założeniu, że prawda wyzwala.

Znam jeszcze inną M., która zanim zaczęła drugi kierunek, dawała w kość wszystkim w mojej grupie. Za dużo mówiła, za dużo się udzielała i po prostu było jej za dużo pod każdym względem. Z racji tego, że drugi kierunek również studiuje w trybie dziennym, bardzo rzadko się z nią widuję. Jak jest, to zazwyczaj wpada na samo zaliczenie przedmiotu i „wypada”. Okazji do rozmów jest niewiele. Ostatnia rozmowa miała miejsce z początkiem listopada, kiedy przyszła do naszej uczelni trochę przed czasem i przegadałyśmy przerwę. M. ma taką naturę, że dużo mówi. Jak dotąd żyłam w przekonaniu, że chociaż jest jej ciężko, to jednak jest zadowolona. Po tamtej rozmowie mam mieszane uczucia, bo M. wygląda jak cień samej siebie. Przemęczona, z poszarganą psychiką, bo co poniektórzy postanowili uprzykrzyć jej życie (tak dla zasady) i z poważnym problemem jakim jest nadmiar stresu a więc i w pewnym stopniu uzależnieniu się od lekarstw na nerwy. I tyle było słuszności w moim założeniu, że warto robić to, co Cię interesuje za wszelką cenę.

Na (prawie) koniec zostawiłam K. Dziewczyna bardzo władcza, dominująca w towarzystwie – całkiem niezła manipulantka (ale na akceptowalnym poziomie), posiadająca swoje zdanie. Do czasu aż ktoś zwróci uwagę na jej kompleks jakim jest waga. W przypływie szczerości powiedziała, że nie liczy na znalezienie odpowiedniego chłopaka. Można było wysnuć wniosek, że obwinia o to swój wygląd. I tak z pewnej siebie dziewczyny, stała się zagubioną poszukującą miłości dziewczyny, która czasem gubi swoją drogę. I tyle było słuszności w moim założeniu, że uśmiech na twarzy odzwierciedla uśmiech duszy.

Jest jeszcze jedna K. – imienniczka, która jest równie wygadana a nieraz odważniejsza od swojej poprzedniczki. Z zewnątrz twarda, potrafiąca zachować się w każdej sytuacji, a wewnętrznie rozsypana. Niewiele mówi o tym, co ją boli, ale kiedy zacznie, to mówi szczerze i dużo. I okazuje się wtedy, że życie nadzieją wcale nie jest tak dobre. A kiedy nadchodzi życiowy Armagedon (który u niej zdarza się dość często), to rozsypuje się na drobne kawałki, bo nadzieja która była fundamentem jej życia, nie była w stanie utrzymać takiego naporu siły i w konsekwencji dziewczyna pęka. Przykro mi wtedy na nią patrzeć, bo nagle gdzieś znika ta silna dziewczyna, którą jest na co dzień a zamiast tego pojawia się krucha istota, która na przekór wszystkiemu stara się mówić, że „jest dobrze”. I tyle było słuszności w moim założeniu, że twardych ludzi nie da się złamać.

photo

Z pozoru oni wszyscy mają wspaniałe życie. Ale dopiero kiedy poznasz każdego z osobna, możesz dostrzec, że ich image to jedynie z trudem budowany wizerunek. Wewnętrznie wszyscy są tacy sami – zagubieni, pragnący akceptacji i poszukujący swojego sposobu na szczęście… Każdy jest potwierdzeniem tego, iż w życiu nie należy czynić żadnych założeń.