Co może spotkać Cię w tramwaju? Życzenia: miłego dnia oraz powodzenia słonko!

Dzień jest nieszczególny. W nocy temperatura poleciała poniżej 10 kreski, więc przy kolejnym podmuchu chłodnego wiatru jeszcze bardziej się wzdrygam. Niebo jest szare i słońce raczej dzisiaj się nie pokaże. Może później spadnie jeszcze trochę śniegu, ale to wszystko na co mogę liczyć w dzisiejszym dniu. Idąc na przystanek tramwajowy patrzę uważnie pod nogi i ostrożnie stawiam każdy krok, bo chodniki są oblodzone i stanowią potencjalne zagrożenie. Chyba tylko dzięki refleksowi nie wylądowałam jeszcze na czterech literach. Na domiar złego dzień zapowiada się niezmiernie nudno.

Ten dzień to początek stycznia, kiedy o mały włos nie spóźniam się na tramwaj (a kolejny dopiero za 40 minut). Nie chcę mi się jechać tam, gdzie jadę, ale muszę. Gryzę się w język i włączam muzykę na Spotify w nadziei, że mnie poratuje. Nie bardzo jej wychodzi. Po 20 minutach jazdy wysiadam z tramwaju , gubiąc rękawiczkę (o czym dowiaduję się później od przypadkowej kobiety, która mi ją oddaje całą umazaną w błocie). Będąc na ostatnim stopniu tramwaju, słyszę od nieznajomego mężczyzny zadowolony głos, wykrzykujący „powodzenia słonko!”.

Nie wiem dlaczego, ale uśmiecham się do tych słów. Mężczyzna z całą pewnością był po udanej imprezie i jeszcze nie do końca wiedział, czego chce od tego dnia, ale nie przeszkodziło mu to być bardzo otwartym i życzliwym. W tym momencie odzyskuję brudną rękawiczkę i mina mi trochę rzednie, bo wiem że dzisiaj przy takim mrozie nie dam rady nie używać rękawiczek. Zaciskam zęby , ubieram tą brudną sztukę na rękę i powtarzam sobie, że może słowa od nieznajomego są przesłaniem od wszechświata?

Dzień przetrwałam. Nie był szczególnie udany, ale i też nie był tak tragicznie nudny jak zakładałam. W takim dniach najbardziej lubię to, że prędzej czy później muszę minąć. Tym razem minął szybciej a słowo „powodzenia” zostało za mną na cały dzień.

W tym tygodniu, jadąc tramwajem byłam pogrążona we własnych myślach. Dzień wydawał mi się za krótki na to, co miałam zaplanowane. Do tego nie wszystko ułożyło się po mojej myśli i pojawiły się pewne wydarzenia, które rozbiły mi dzień. Postanowiłam jednak nie narzekać, bo nie bardzo miałam na to wpływ i po prostu przyjąć to, co dla mnie zaplanowano. Na przedostatnim przystanku na mojej trasie wsiadła pewna starsza Pani, która poczuła nieodpartą chęć podzielenia się swoimi obserwacjami na temat częstotliwości odjazdów tramwajów jak i opinii na temat tych nowszych modeli. Nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale żadna młoda osoba nie powie Ci, że jedzie już n-ty raz „Krakowiakiem”. Ba! Sama nie wiem ile razy już nimi jeździłam. A ta starsza Pani miała wszystko policzone i niezmiernie się cieszyła, że znowu jedzie tym nowszym. Bo zdążyła je bardzo polubić. Sama zaczęła rozmowę o ustępowaniu miejsca, kulturze młodych w środkach publicznego transportu i…aż się zdziwiłam, że podczas podróży między jednym a drugim przystankiem można aż tyle porozmawiać! Na koniec, kiedy wysiadałam kobieta życzyła mi „miłego dnia”. Odwzajemniłam się tym samym. A idąc dalej pomyślałam sobie, że rzeczywiście ciekawe jaki będzie to dzień?

Kiedy wychodzę z mieszkania i życzmy sobie ze współlokatorką „dobrego dnia” wydaje się to normalne. Tak samo jak kończę rozmowę na fb i życzę komuś udanego popołudnia. Podobnie podczas rozmów telefonicznych z rodzicami. Ale kiedy słyszę te same słowa od zupełnie obcych osób, to czuję jak coś wewnątrz mnie drga. Pozytywne zaskoczenie, że są na świecie życzliwi ludzie. Ot tak, po prostu. Dwa słowa, o których oni już po godzinie nie pamiętają, a ja wieczorem wciąż nie potrafię się nadziwić, że nie wszyscy są obojętni.

A jaki był mój dzień? Przyznam szczerze, że naprawdę miły. Nawet za bardzo nie przejęłam się tym, że kolokwium z angielskiego średnio mi poszło (chociaż wciąż czekam na wyniki). A pod koniec dnia nauczyłam się czegoś bardzo ważnego. Warto być sobą. Wiem, to nic odkrywczego. Ale chodzi o pewną szczególną sytuację, kiedy często bywasz wśród ludzi którzy nadmiernie (w Twoim odczuciu) czymś się ekscytują. Można powiedzieć, że nie potrafią o niczym innym rozmawiać i czasami wręcz na siłę, próbują zarazić swoim entuzjazmem. I chociaż osobiście nie czujesz tego klimatu, to starasz się dostosować do reszty towarzystwa i na siłę wraz z nimi krzyczysz „jeeej! Ale super”. W końcu jednak czara się przelewa i kolejny radosny okrzyk „jeeej!” sprawia, że masz ochotę uciekać gdzie pieprz rośnie, więc pozwalasz sobie na chwilę szczerości. I okazuje się, że w tym tłumie „jeeej – zapaleńców” znajduje się parę osób, które mają opinię identyczną z Twoją. A to niesamowicie buduje zespół, daje podwaliny relacjom a przede wszystkim daje poczucie wzajemnego zrozumienia. Okazuje się, że wcale nie jesteś aż tak bardzo „nie na miejscu” jak Ci się wydawało, a Twoje odczucia są całkowicie w porządku.

Wracając do historii tramwajowych. Obserwowaliście kiedyś swoich współpasażerów? Ja w tym tygodniu zwróciłam na nich szczególną uwagę. Wszyscy, ale to absolutnie wszyscy robią następujące rzeczy:

• czytają książkę,
• scrollują fb
• słuchają muzyki
• piszą wiadomości na telefonie
• grają w gry na telefonie
• rozmawiają przez telefon

I teraz nasuwa się jedno logiczne pytanie: a co by było, gdyby telefony komórkowe nigdy nie zostały wynalezione? Czy może wtedy doszłoby do interakcji międzyludzkiej, czy jest to zbyt pochopny wniosek?

Wszystko, ale absolutnie wszystko z powyższych przykładów ma na celu odcięcie nas od drugiego człowieka. Taki fenomen, że razem ściskamy się w tej metalowej puszce i robimy co tylko możemy, by zachować chociaż psychologiczny odstęp. Dlatego, spotkania z drugi człowiekiem, spontaniczne rozmowy wydają się czymś zadziwiającym i oferującym pożądany „powiew świeżości”.

Czasem zastanawiam się skąd biorą się te wszystkie wiadomości oraz historie osób, które poznały się przypadkiem w tramwaju czy pociągu i np. nie wzięły od siebie numeru telefonu, więc teraz chłopak szuka dziewczyny. A czasem zdążą się wymienić numerami i jest to początek świetnej znajomości. Czy te historie to już zamierzchłe czasy, czy jednak wciąż należy uśmiechać się do nieznajomych w myśl zasady, że „nigdy nie wiadomo kto się zakocha w Twoim uśmiechu”?