Jestem dziewczyną przeciętną czy nieżyciową?

Ostatnio uczestniczę w dziwnych wydarzeniach. Zakłóciły one mój pogląd na to, co jest nadal uważane za przeciętność. Nie wiem, czy warto się wyróżniać oraz sprawiły, że zastanawiam się jak staro można czuć się w wieku 23 lat. To wszystko przytrafiło mi się w przeciągu miesiąca.



Jakiś czas temu, między wykładami, miałam okienko, które było dłuższe niż zazwyczaj. Siadłyśmy z dziewczynami przy stolikach na uczelni i rozmawiałyśmy o różnych rzeczach. Nagle wymsknęło mi się z ust przekleństwo (w wyniku odczuwanej złości). Dosłownie wymsknęło, bo nie klnę. A przynajmniej rzadko kiedy i to zazwyczaj w zaciszu własnego domu. Tym razem język okazał się szybszy od rozumu i słowo poszło w świat. Koleżanka obok: Karolina, czy Ty powiedziałaś to, co ja myślę, że powiedziałaś? Ja zmieszana: niestety tak. Ona: Jej! Super! Nawet nie wiesz jak to jest fajnie, jak dziewczyna przeklina. Ja – oczy w spodek, rumieniec na twarzy i poczucie zakłopotania.

Parę lat temu po raz pierwszy spotykało się dziewczyny, które klęły jak chłopcy (a nieraz i gorzej) i pojawiały się liczne opinie, że dziewczynie z przekleństwem na ustach nie pasuje. Studiując budownictwo, miałam fazę na przeklinanie (ale i tak jeszcze w wersji lajtowej w porównaniu do tego, co obecnie słyszę). Moi rodzice byli z tego faktu bardzo niezadowoleni, dlatego w domu bardziej się pilnowałam. Potem moje życie się zmieniło, bo zmieniłam studia i przestałam kląć. Prawie. Sporadycznie coś mi się wymykało. Do tamtego dnia. Kiedy usłyszałam opinię całkowicie sprzeczną z tym, co słyszę od paru lat, zrozumiałam z pełną mocą, że nie – to wcale nie jest fajne. Od tego czasu moim najgorszym słowem było: kurczę! I myślę, że na tym pozostanę. Przeżyłam terapię wstrząsową i zadziałała błyskawicznie. Przypuszczam, że sytuacja jest podobna jak wtedy kiedy nałogowy palacz dowiaduje się, że ma raka i nagle z dnia na dzień potrafi porzucić papierosy. Tak samo ja - chciałam przestać przeklinać, ale zabrakło mi bodźca.

W inny dzień (jakiś czas wcześniej) przysłuchiwałam się jak moja grupa umawiała się na wspólne wyjście na picie. Osoby zgadały się, że jeżeli ktoś ma jakiś alkohol to przynosi ze sobą. Moja koleżanka powiedziała, że ma wódkę, którą może przynieść. Prawie nieruszona – zaznaczyła – tylko troszkę wypiłam, jak mi było smutno.
Nieraz słyszałam, że ludzie topią w alkoholu smutki. Ale czy osoba mająca 21 lat, utrzymywana przez rodziców, studiująca może mieć potrzebę topienia smutków w alkoholu?

Dobrze mnie zrozumcie - nie jestem abstynentką. Pijam na imprezach, ale kulturalnie – bez kaca na następny dzień. Z tym, że potrafię się równie dobrze bawić pijąc, jak i nie pijąc. Dlatego mogę powiedzieć, że właściwie alkohol smakuje mi jedynie w towarzystwie.

To sprawia, że zadaję sobie pytanie: czy to wszystko jest normalne? Czy jestem przeciętną dziewczyną, czy dziewczyną nieżyciową? Czasem czuję się staro, troszkę z innej epoki, kiedy to facet otwiera drzwi przed dziewczyną, a nie zwalnia specjalnie i puszcza kobietę przodem, aby trochę się poszarpała z klamką.

Jest jeszcze inna sprawa - to chęć wybicia się, zrobienia czegoś więcej. Pomyślałam, że zaangażuje się w wolontariat. Dotychczas nie byłam wolontariuszem, a więc najwyższy czas zacząć. Napisałam maila do jednej z organizacji działającej na terenie mojego miasta. Po paru dniach ciszy napisałam drugiego, który spotkał się z tą samą reakcją czyli właściwie brakiem reakcji. To nic - pomyślałam - nie chcą mnie tutaj, to zechcą gdzie indziej. Z nowo nabytym doświadczeniem, iż maile nie skutkują, przerzuciłam się na telefon i rozpoczęłam akcję od nowa. Zadzwoniłam do innej placówki, gdzie niestety nie zastałam pani odpowiedzialna za sprawy związane z wolontariatem. Zadzwoniłam następnego dnia, kiedy to telefonu w ogóle nikt nie odebrał. Zadzwoniłam ponownie (ale ze mnie uparciuch), przełączono mnie i znowu nikt nie odebrał. Zrezygnowana napisałam maila - zero odpowiedzi. Oczywiście miałam tylko maila do placówki, bo pani z wolontariatu nie ma własnego adresu.

I tak sobie pomyślałam, że najprościej to powiedzieć, że młodym ludziom to się teraz już nic nie chcę. Słyszę opinie, że są potrzebni ludzie do wolontariatu, ale gdzie ich szukać? Wiecie co, wystarczy, że część organizacji działa w taki sposób, że to wolontariusz musi być nieźle zdeterminowany, aby dotrzeć do nich, to ja się wcale nie dziwię, że sytuacja jest jaka jest. Pewne zasady są uniwersalne: jeżeli klient próbuje skontaktować się z jedną firmą przez dwa dni (co jest i tak długim okresem czasu), a firma milczy, to klient idzie gdzieś indziej. I taka oto znalazłam możliwość wolontariatu – zupełnie gdzie indziej, w zupełnie innej roli. O tym również za niedługo na blogu.

photo

Dlatego pytam: czy przeciętność jest taka zła?