"Nie myślę. Tylko patrzę."

Niedawno miałam okazję usłyszeć historię, która z pozoru jest zwyczajna. Zapewne znacie podobne, a może nawet ktoś z Waszej rodziny mógłby zastąpić dzisiejszego głównego bohatera. Ja jednak zetknęłam się z tym po raz pierwszy, a kiedy słuchałam o rzeczach, które dotąd widziałam tylko na filmach, poczułam przyjemne dreszcze na skórze.



Bohater naszej historii nazywał się Władysław. Nazywał się, ponieważ jest to historia człowieka, który umarł rok temu z uśmiechem na ustach.

Pan Władysław miał ponad siedemdziesiąt lat, trochę więcej niż przeciętną emeryturę i był bardzo szczęśliwym człowiekiem. Nie wiem, czym zajmował się przez całe życie, ale będąc na emeryturze spędzał mnóstwo czasu jeżdżąc na rowerze. To był niemal jego rytuał, ponieważ codziennie udawał się na swoją wycieczkę do lasu, gdzie miał parę ulubionych szlaków i tam znikał na jakiś czas. Pomimo, że dostał od wnuków nowy rower, zostawiał go w garażu i jeździł na swoim ulubionym starym modelu. Kwestia sentymentu? Może.

Pan Władysław dużo o tym mówił, jaki jest szczęśliwy. Ma rodzinę, dom i swoje wycieczki do lasu. Człowiek ten ani razu nie był za granicą – nawet na wakacjach.

Można powiedzieć, że pan Władysław nie chciał więcej niż miał. Potrafił się cieszyć dokładnie z tego, co posiadał. I tutaj jest ten fenomen. Dużo się czyta, a jeszcze więcej mówi na temat tego, jak ważne jest cieszenie się małym, codziennym szczęściem i docenianie tego, co się ma. To chyba w myśl przysłowia, że lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu. Gdzieś tam w głębi ducha staram się o tym pamiętać i potrafię znaleźć szczęście w chwilach dnia – np. kiedy dla odmiany nie pada przez kwadrans (taki przykład na czasie). Różnica polega na tym, że z jednej strony przyszłość w oparciu o jakieś konkretne osiągnięcia, wyjazdy czy zakupy. Mam szczęście, ale ciągle chcę go więcej. Pan Władysław miał to, co miał i nie myślał o przyszłym szczęściu, bo po co chcieć przyszłe szczęście skoro on już staram się cieszyć tym, co mam. Z drugiej stawiam sobie nowe wyzwania, planuję miał teraźniejsze, które go w pełni satysfakcjonowało?

Nie wiem czy różnica w postrzeganiu świata zależy od naszej odmiennej mentalności, innych doświadczeń czy też zwyczajnie wieku. Natomiast wiem, że Pan Władysław musiał być szczerze szczęśliwy. Szczęśliwy niewymuszonym szczęściem. Nie był pod wpływem tych wszystkich obecnie „modnych hasełek”. To, co robił; to, jak żył było podyktowane jego wewnętrznym przekonaniem, a nie trendem. I takiego szczerego, niewymuszonego szczęścia życzyłabym sobie w moim jak i w Waszym życiu.

W ramach podsumowania cytuję dzisiaj historię dot. Indian i ich sposobu patrzenia na szczęście i czas (daje do myślenia):

Indianin wisiał w hamaku na przyzbie i jak co dzień nic nie robił. A dookoła niego rosła sobie bujnie bieda. (Właściwie lepiej byłoby napisać BIEDA – taka była wielka.) Chałupa, którą ulepił z gliny dawno temu, przechyliła się i nieuchronnie zmierzała ku upadkowi…
- Ale przecież jeszcze stoi – powiadał Indianin – więc na razie nie ma co naprawiać.
Dookoła niego orbitowało stadko głodnych prosiaków. Były bardzo czujne – gotowe rzucić się ze smakiem nawet na niedopałek papierosa albo papierek po cukierku. Stadko składało się w przeważającej części z łaciatej skóry i kości. A kości te sprawiały wrażenie, jakby lada chwila miały się przebić na zewnątrz…
- No bo te świnie są straśnie leniwe i nic sobie nie umią znaleźć do żarcia – objaśnił Indianin.
- To może byś im sypnął garść kukurydzy? – zapytałem pewnego razu.
- Świniom dawać jeść?! – oburzył się i zdziwił jednocześnie – Wy Biali, to zupełnie pojęcia nie macie o zasadach gospodarki hodowlanej. Świnie nie są po to, żeby je człowiek karmił, tylko na odwrót – zakończył dyskusję.
(…)

- Do roboty? A po co? – pytał szczerze zdziwiony.
- Jak to po co? Żeby dzieciom kupić coś do jedzenia.
- Nie warto. Jedzą i jedzą, a i tak są zawsze głodne. Dzieci się nigdy nie udaje napełnić. Po prostu muszą z tego wyrosnąć…
- Z głodu się nie wyrasta!
- Ja wyrosłem. Nic mi się nie chcę – nawet jeść. No więc i one wyrosną, ale na to nie trza jedzenia, tylko CZASU – zakończył znanym mi już tonem proroka.
(…)

- No a jakbyś na przykład wyhodował więcej świń, no i może przynajmniej odrobinę bardziej tłustych niż te tutaj, to mógłbyś którąś sprzedać i zarobić.
- A po co? – zapytał i odpowiedział jednocześnie. Czułem, że mój zdrowy rozsądek został powalony na łopatki i zaczęło się odliczanie.
- Pieniądze mi szczęścia nie kupią – dodał po chwili – I w ogóle w naszej okolicy są mało praktyczne. Wszystko czego człowiekowi potrzeba rośnie sobie dookoła – pokazał palcem w kierunku lasu, niewielkiego zagonu kukurydzy oraz niewysokiej palmy, na której dojrzewały właśnie dorodne papaje.
(…)

- Naprawdę nie ma nic, co chciałbyś mieć? – zapytałem kilka dni później (wypróbowawszy wcześniej wszystkie możliwe przedmioty i usługi dostępne za pieniądze). – Niczego Ci nie brakuje?
- Czasu.
- Jak to czasu?! Przecież całe dnie nic nie robisz, tylko wisisz w hamaku.
- A ile jeszcze tak powiszę, hę?
- A co to za różnica?
- Widzisz, gringo, dla mnie szczęście jest wtedy, gdy mogę sobie wisieć w hamaku i nic nie robić. Im dłużej, tym lepiej. Nic nie boli, nie nagli, nie czeka. Nikt nie woła. Brzuch nie burczy, że chce jeść; żona nie burczy, że chce, żeby jej coś zrobić. Moje szczęście to ta spokojna chwila, która właśnie trwa: nikt i nic niczego ode mnie nie chce, nie trzeba się wysilać, martwić, nigdzie iść.
- Wy, Biali – dodał po chwili namysłu – znajdujecie swoje szczęście w ruchu, a my w bezruchu. Wy ciągle musicie coś zmieniać, porządkować, ulepszać, a my poszukujemy stanu ukojenia… I kiedy go znajdziemy, to wolimy się nie poruszać, żeby czegoś nie zepsuć.
(…)

- A o czym myślisz, kiedy tak wisisz w hamaku i patrzysz na piękny zachód słońca przed nami?
- Nie myślę. Tylko patrzę.
Przerwał, zastanowił się chwilę, a potem dodał:
- I to jest właśnie to, czego ty, gringo, nie potrafisz robić… Ani nawet zrozumieć.
Miał rację. Nie potrafiłem.*

photo

A Ty? Potrafisz?

* W. Cejrowski, Gringo wśród dzikich plemion, wyd. „Bernardinum”, Poznań 2006