(Nie)prywatna chwila szczęścia

Jeżeli przyjmiemy, że kobieta zmienną jest, to pogoda z całą pewnością jest rodzaju żeńskiego (nie tylko ze względu na zaimek „TA pogoda”). Rano napisałam w jednym z komentarzy, że miałam w planach małą wycieczkę rowerową, ale pogoda skutecznie pokrzyżowała mi plany – pełne zachmurzenie plus przelotne opady. Na szczęście, po paru godzinach po deszczu nie było śladu, zostały tylko chmury (no ale nie można mieć wszystkiego). Wykorzystałam okazję i na 3h zniknęłam z domu.

Nie wiem, czy zadziałał zastrzyk endorfiny (pod wpływem wysiłku), czy też po jeździe rowerowymi ścieżkami w lesie „wchłonęłam” dobrą energię z natury, ale do domu wróciłam odmieniona :-)

Z początku jeździłam bez celu, a potem obrałam kierunek na nasz zalew. Zanim jeszcze wyruszyłam z domu, przeczuwałam kobiecym szóstym zmysłem, że pożałuję decyzji o pozostawieniu aparatu w domu. Nie pomyliłam się, co mnie bardzo boli. Zdjęcia zostały zrobione telefonem i są jakie są, ale jakby ich w ogóle nie było, to musiałabym jechać drugi raz. Oczywiście żartuję, bo przecież nie ma dwóch takich samych chwil i tego samego położenia słońca… A słońca było dzisiaj tyle, co na zdjęciach.

W drodze powrotnej poczułam niczym niezmącone szczęście. I to jest jedyny powód powstania tego wpisu. Żadnych mądrych przemyśleń, głębokich refleksji czy ciekawych cytatów. Dzisiaj dzielę się z Wami moim „małym” szczęściem. Tak po prostu.

Życzę udanej drugiej połowy tygodnia!


*Ciekawostka*
Podczas wycieczki warto mieć oczy dookoła głowy, bo można zaobserwować dziwne rzeczy. Czy ktoś z Was wpadłby na taki pomysł?

Tylko kto miałby na tyle siły, by ten pomysł zrealizować?