Po butach poznasz kto powie "dzień dobry"

- Co robimy przez weekend?
- Może góry?
- Może.
- Ale pewnie będzie padać.
- Pewnie tak.

* * *

Prognoza pogody się nie sprawdziła, co ucieszyło mnie jak rzadko kiedy. Przewidywane opady deszczu nie nastąpiły, pozwalając nam cały dzień cieszyć się słońcem, bo chmury trzymały się daleko na horyzoncie. Jedynie czego mi brakowało, to widoków do sfotografowania. Szczyt niewielkiej góry, jaką jest Błatnia jest porośnięty wysokimi drzewami, które skutecznie uniemożliwiają podziwianie tego, co w oddali.

Jednodniowy wyjazd w góry został zaplanowany, teoretycznie przemyślany i nic nie wskazywało na zaistnienie niespodziewanych przygód. Tymczasem, okazaliśmy się z rodzicami wybitnymi „szczęściarzami”… Wszystko zaczęło się w momencie, kiedy wysiedliśmy z samochodu i przeszliśmy jakieś 800m… Bo jak się później okazało – już wtedy zabłądziliśmy.

Zaraz na początku znaleźliśmy (bez problemu) dwa pierwsze znaczki wskazujące, że idziemy czerwonym szlakiem, więc dalej pewnie ruszyliśmy przed siebie szeroką wydeptaną drogą. Niepokój zaczął w nas rosnąć, kiedy po jakiś 10 minutach nie zobaczyliśmy żadnego oznakowania szlaku, nie było również możliwości odbicia w prawo (co wg. mapy powinno nastąpić) a przed nami pięła się delikatnie w górę błotnista droga (dzień wcześniej była burza), poprzedzona strumyczkiem. Chwilę staliśmy tak patrząc na to, co przed nami i próbując przypasować rzeczywistość do mapy. Uratował nas tubylec, który wracał z koszykiem pełnych grzybów. Okazało się, że oczywiście tym błotem dojdziemy na szczyt, ale jak chcemy iść czerwonym szlakiem, to musimy się wrócić, bo minęliśmy odbicie w prawo. Wróciliśmy prawie do samego samochodu, tym razem uważniej patrząc na wszystko, co mogłoby wskazywać kierunek szlaku. Wreszcie mamie udało się wypatrzyć znaczek na jakimś kiju wbitym w ziemie, który skierował nas na szlak, zamknięty szlabanem… No tak, nie ma się co dziwić, że za pierwszym razem go ominęliśmy…

Przeszliśmy może jakieś 5 minut w milczeniu, kiedy dosłownie znikąd pojawił się mężczyzna po 50-stce, który wbiegał pod górę. Popatrzyliśmy z rodzicami na siebie, nie rozumiejąc jak to możliwe, bo podejście było ostre. Zanim pan nas wyprzedził i zostawił daleko za sobą, tata zdążył zapytać dokąd biegnie. Dowiedzieliśmy się, że najpierw na Błatnią, potem do Klimczoka i na dół – całość zajmuje mu 4h… Mój podziw nie miał końca.

Samo wejście na górę charakteryzowało się dwoma ostrymi podejściami (właśnie na początku i końcu), a reszta to były proste w miarę równe tereny, które miały nam zapewnić niesamowite widoki. Może gdyby brzozy i choinki nie rosły mi w ogródku, to widoki rzeczywiście zapierałyby mi dech w piersiach? Istnieje też możliwość, że jestem mało wrażliwa na piękno pni drzew ;-)

Na szczycie odpoczęliśmy, posililiśmy się, nacieszyliśmy się słońcem i po 14-stej zaczęliśmy powoli schodzić, bo wg. szlaku tym razem koloru niebieskiego miało nam to zająć jakieś 2h. I znowu wpadliśmy w pułapkę swojego myślenia, że jak pójdziemy tym w miarę równym terenem, to będą cudne widoki. Nawet jeżeli takie były, to wszystkie były zarośnięte. Z racji braku lepszego zajęcia obserwowaliśmy tych, co dopiero wchodzili na górę i rozmawialiśmy. W pewnym momencie mama zwróciła mi uwagę na fakt, że patrząc na to, kto ma jakie buty (trekkingi/adidasy czy sandały/klapki) poznasz kto powie Ci „dzień dobry”. Miała rację. Można byłoby wysnuć błędny wniosek, że styl ubierania się determinuje kulturę osobistą, ale przecież wszyscy wiemy, że jest na odwrót. Jak ktoś nie wie, jak się ubrać w góry, gdzie szlaki są pokryte nie tylko korzeniami drzew, ale i kamieniami, to jak wymagać od niego odpowiedniego zachowania? Nie wiem skąd i dlaczego się przyjęło witanie ludzi, których mijasz w górach, ale bardzo mi się ten zwyczaj podoba. Od dziecka tak mam i dobrze mi z tym ;-)

widok na schronisko (z czerwoną dachówką)

Wracając do szlaków. Szlak niebieski był bardzo dziwny, bo rzeczywiście długo szło się po równym terenie, potem było podejście pod górkę, a za nią… niekończące się zejście w dół. Zgodnie z mapą po prawej stronie mijaliśmy jeziorko, które tak naprawdę było dużym zbiornikiem wodnym, z poziomem wody regulowanym tamą i ogrodzonym. Wszystkie nasze wyobrażenia wzięły w łeb i na dobą sprawę mogliśmy wybrać trzeci i ostatni szlak na zejście – koloru żółtego, który był najkrótszy, ale teoretycznie najmniej widokowy… Co jak okazało się na koniec, nie miało najmniejszego znaczenia, bo żaden szlak widokiem nie grzeszył.

To, co opisuje jest o tyle ważne, że wszystkie trzy szlaki schodziły w różnych miejscach miejscowości Jaworze. Niebieski był położony najdalej od naszego samochodu (logiczniej było wybrać żółty, który kończył się tak w połowie odcinka, który mieliśmy do pokonania z niebieskiego do czerwonego), ale miał być najbardziej widokowy, więc postanowiliśmy nie marudzić i najwyżej trochę więcej przejść.

Te „trochę” nie miało końca… Zacznijmy od tego, że nikt z nas nie wpadł na pomysł, aby wcześniej wydrukować albo chociaż przejrzeć plan miasta Jaworze. Może wtedy wiedzielibyśmy, w którą ulicę należy skręcić żeby przejść drogą asfaltową (absolutnie nie-widokową) 6,7 km zamiast 10 km… Tak. Te 10 km zdawało się nie mieć końca. Każdy kolejny zakręt zdawał się być tym ostatnim, ale nie był, bo zaraz pojawiał się kolejny. Po całym dniu spędzonym w górach, te dodatkowe 10 km na „własne życzenie” było naszym gwoździem do trumny. A każde kolejne wzniesienie, którego nie czuje się przejeżdżając samochodem, na piechotę pali łydki…

Podczas tego „spaceru” spotkałam się z bajecznymi nazwami ulic. Nie widziałam żadnego pułkownika, nazwiska ważnej osoby lub nazwy święta. Zamiast tego mijałam takie ulice jak: morelowa, tymiankowa, miętowa, romantyczna i… słoneczna, którą miałam okazję się przejść, ponieważ prowadzi do cisowej, na której stał nasz samochód.

Inny fenomen tego miejsca polegał na numeracji domów. Jestem przyzwyczajona do tego, że numery parzyste są po jednej stronie, nieparzyste po drugiej, a wszystko jest ułożone w kolejności rosnącej/malejącej. Natomiast Jaworze to jest absolutny mix wszystkiego razem. Możesz iść ulicą i mijać po kolei domy o numerach np.: 862, 1005, 963, 718, 873… Pomijam już fakt, że po raz pierwszy w życiu widziałam domy o numerach większych niż dwie cyfry… Trochę mnie to dobijało, bo zawsze po numerach można się domyślić ile zostało do końca ulicy, a tutaj nawet takie rozwiązanie nie mogło zostać zastosowane. Szczerze współczuję listonoszom.

tzw. ostatnia prosta, czyli jakieś 2 km :-)

Nasze końcowe zmęczenie doprowadziło do wypowiadania coraz głupszych uwag. Na przykład na mijanych nas rowerzystów: nie rozumiem dlaczego po rowerach jeżdżą na chodniku… W innym momencie (już bliżej końca), wyprzedziłam rodziców i dochodziłam do jednego z tych zwodniczych zakrętów, kiedy tata do mnie krzyknął:
- Widzisz samochód?
- Ale jaki? (szczerze, ze zmęczenia nie wiedziałam o co pyta)
- Jakikolwiek. (w tym momencie zrozumiałam, że chodziło mu o nasz i naśmiewa się ze mnie)
- Tak, niebieski peugeot. Bierzemy?

Nie wzięliśmy. Za to dzielnie przeszliśmy jeszcze jakieś 2-3 km… a potem wreszcie doszliśmy do naszego samochodu, który grzecznie przez cały dzień czekał na nas w tym samym miejscu.