Gorszy dzień - pojawia się, by zniknąć

Czasem sobie myślę: „nie chcę mi się”, „dajcie mi święty spokój”, „dzisiaj to nie jest mój dzień”. Czasem wszyscy tak myślimy, bo każdy z nas miewa gorsze dni. Całodobowe szczęście nie jest normalne i pewnie jego przedawkowanie groziłoby okropnymi skutkami ubocznymi. Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że nie istnieje takie zjawisko jak „permanentne szczęście”? Zapewne to dla równowagi, co pewien czas jesteśmy spychani na dno dna, żebyśmy pamiętali gdzie to wszystko się zaczyna i dzięki temu zachowali zdrowie psychiczne.
 

Tym, którzy obecnie przeżywają swoje gorsze dni, chciałam przekazać, że nie są sami. Bo, czy…

Szkoda tylko, że ucieczka nie jest żadnym rozwiązaniem. Chyba, że to ucieczka na wyspy Kanaryjskie bez zamiaru powrotu. Wtedy jestem w stanie dopatrzeć się w tym jakiegoś sensu. No i gdyby ktoś się wybierał w taką podróż, to bardzo proszę mnie poinformować. Myślę, że na bilet w jedną stronę będzie mnie stać ;-)
 

Obecnie jestem w takim momencie życia:

Wielu ludzi upada, ale już nie tak wielu się podnosi. Dla mnie dobrym przykładem tego, jak się podnieść jest życie Martyny Wojciechowskiej. Nie znam jej życiorysu od A do Z, nawet nie interesuję się wspinaczkami górskimi, a wyjazdy do dalekich krajów lubię oglądać jedynie w TV. Czy w takim razie mogę powiedzieć, że podziwiam Wojciechowską i dodać, że jest moim autorytetem? Może nie w 100%, bo jednak mamy ciut odmienne charaktery i temperamenty, ale jest taka część, której zazdroszczę wszystkim ludziom (a Pani Martyna posiada tego w nadmiarze) – mianowicie chęć robienia wielu rzeczy na raz, ciągłe działanie i bycie w ruchu. Pisząc krócej, mam na myśli radość z życia.

Z zainteresowaniem przeczytałam wywiad z Panią Martyną (TS 7/2015). Z całej gazety zostało mi już tylko kilka wyrwanych stron z artykułem, które zachowałam. Na zdziwione spojrzenie mamy „po co Ci to?”, odpowiedziałam „na gorsze dni”.

W leadzie artykułu czytam: „Nie czytajcie dossier Martyny w Wikipedii, bo łatwo wpaść w kompleksy. Piszą tam o zdobyciu Korony Ziemi, o rajdzie Dakar, o tym, że jest nurkiem, motocyklistką, że prowadziła Big Brothera, że jest naczelną trzech pism, że ma program Kobieta na krańcu świata i pisze książki, i zrobiła MBA, i…”

Może właśnie dlatego nie znam jej życiorysu? Mogłoby to zrodzić za dużo kompleksów ;-)

Przeczytałam cały artykuł i spodobała mi się mądrość życiowa, którą Pani Martyna prezentuje. Nie wywyższa się, nie przekazuje wiedzy z poradników – mówi jak jest.

„(…) uważam, że świat nie jest mi nic winny. Jeśli coś mi się nie udaje, wejdę do swojej norki, posiedzę, następnego dnia problem wygląda lepiej.”

„To moja zachłanność życiowa. Ona mnie napędza, sprawia, że ciągle chcę więcej, ale też powoduje, że nigdy nie osiągam nasycenia.”

„Życie mamy tylko jedno, nie chcę na jego koniec pomyśleć, że tylu szans nie wykorzystałam.”

„(…) chcę być człowiekiem, który mówiąc A, kończy na Z.”

„Dlaczego my wciąż komplikujemy proste rzeczy? Oglądałeś film Furia z Bradem Pittem? On tam jedzie czołgiem przez pożogę wojenną, bo tak trzeba. Nie zadaje zbędnych pytań. Ja jestem takim typem, codziennie wsiadam do czołgu i jadę. Najlepiej jak potrafię. Nie potrzebuję żadnej filozofii, żeby co rano wstać z łóżka i robić to, co sobie obiecałam.”

„- A pytasz czasem, czy robisz rzeczy ważne?
- Dla świata? Nie zawsze. Jakie znaczenie ma fakt, że Martyna wspięła się na jakąś górę? To jest istotne dla mnie. Jadę na Dakar, docieram na kraniec świata, żeby przesunąć horyzont, pokonać słabość. Chcę się dowiedzieć, gdzie jest mój limit odporności, odwagi. A to okazuje się też ważne dla paru osób, które dzięki mnie uwierzyły, że niemożliwe istnieje. Bo weszłam na Everest półtora roku po złamaniu kręgosłupa.”

„Życie jest ryzykiem. Czy naprawdę wychodząc rano z domu, masz pewność, że do niego wrócisz? Bo ja nie.”

"– Pamiętam sprzed lat twój kalendarz wypełniony na dwa lata naprzód. Wszystko zaplanowane, żadnej improwizacji.
- To też się zmieniło, bo zrozumiałam, że życie pisze lepsze scenariusze. Przykład? Dopóki nie poleciałam do Tanzanii, nie wpadłam na pomysł nakręcenia filmu dokumentalnego.”
 

Niekoniecznie chciałabym przeżyć dokładnie to wszystko, co Pani Martyna, ale chciałabym przeżyć moje życie w szczególny sposób – wart zapamiętania. Po mojemu. Nietuzinkowo. Szczęśliwie. Ostatnio dużo nad tym myślę. W konsekwencji ciągle potykam się o myśl, że wypadałoby wreszcie wziąć się za napisanie scenariusza mojego życia (a może jest już napisany i wystarczy go tylko odnaleźć?). Podbudowana wysnutymi wnioskami wracam do nauki - dzisiaj będzie zdecydowanie lepszy dzień!