Pozostać sobą w świecie pełnym oczekiwań

Z. uważa, że jako młodsza powinnam wykazać się większą wyrozumiałością. A. postrzega mnie jako bardzo zasadniczą (czasem aż za bardzo). J. uznał, że nie ma już ze mną o czym rozmawiać, bo jestem nieczuła na jego „krzywdę”. M. nie do końca popiera moje wybory, więc muszę się z nich tłumaczyć. E. przestała już oczekiwać po mnie czegokolwiek. S. sądzi, że wszystko jest normalnie i powinnam się dostosować. K. co chwilę testuje moją cierpliwość, rzucając mi nowe wyzwania z przeświadczeniem, że im nie podołam. D. traktuje mnie jak alfę i omegę, która wie wszystko o wszystkim. K. i D. myślą, że znikąd wezmę trochę czasu i spotkamy się na kawie. B. i W. nie rozumieją idei wstępnych egzaminów, traktując je jako zwykłą formalność. Dla K. Wrocław stanowi miasto trzeciej kategorii, a mnie przez to traktuje jak istotę z innego kontynentu…

Uginając się pod ogromem oczekiwań, siadam zmęczona na kanapie. Myślę, że złapię trochę oddechu i zastanowię się do jakiego stopnia jestem jeszcze sobą? Część znajomych udziela mi rad z „dobroci serca”, a część ma na względzie tylko własną wygodę. Jak ich odróżnić?

A może wcale nie należy klasyfikować znanych mi ludzi na tych „mniej i bardziej życzliwych”, tylko zastanowić się nad sobą? Ustalić jeden jasny kurs i bez względu na to jak będzie kołysać moją łódką, trzymać się wytyczonego kierunku (chociaż wcale nie jest super rozsądno-logiczny). Mam ostatnio ochotę krzyknąć:

„Hej! Ja tu wciąż jestem!”

Kiedy już wypatrzę dziurę w monologu innych osób i jakimś cudownym sposobem uda mi się ją wykorzystać na wypowiedzenie powyższego zwrotu, pada pytanie: „No dobrze. To co planujesz?”

Wtedy ponownie zamykam usta i przez chwilę zachowuję się jak ryba wyrzucona na brzeg – łapię powietrze, licząc że tyle wystarczy do wypowiedzenia słów. Szybko zostaje pozbawiona złudzeń triumfalnym hasłem: „No widzisz!”

Tak – widzę całkiem dobrze, że oczekujesz ode mnie planu na najbliższe 5 lat. Nie posiadam jednak takiego, ponieważ nie wiem jeszcze ile mogę oczekiwać od życia – nie wypróbowałam go na tyle. Ha! Tylko jak można nie mieć planu?! Wszyscy teraz planują! Wszyscy wiedzą co chcą od życia, jakie studia i kursy skończyć, gdzie pracować i ile posiadać dzieci ze swoim wyśnionym mężem (którego jeszcze nie poznały). Magiczne słowo „wszyscy” sprawia, że wzdrygam się za każdym razem gdy je usłyszę.

Pamiętam zdziwienie znajomych rodziców, kiedy porzuciłam pierwsze studia. Ironia losu okazała się dla mnie przezabawna, bo właśnie w tym roku ich syn również zrezygnował ze swoich studiów, podchodząc ponownie do rekrutacji… Wtedy „wszyscy” wiedzieli czego chcą od życia – dzisiaj „każdy ma prawo, by szukać siebie”.

Przekleństwem jedynaczki, wychowanej przez parę rozsądnych ludzi jest nadmiar praktyczności. Robię to, co może przynieść jakieś korzyści lub rezultaty. Nie przepłacam. Lubię widzieć we wszystkim sens. Jak coś robię, to na 100%. Rzadko działam spontanicznie („bo to nierozsądne”).

„Czas, którego marnowanie podobało Ci się,
nie jest czasem zmarnowanym.”

Teraz jednak nadszedł czas na odrobinę szaleństwa, na nowy świat i nowych ludzi. Czas na „nie pytaj co dalej”, na bycie nierozważną. Na to, żeby nikt niczego nie oczekiwał. Bo kiedy wszyscy czegoś oczekują, to jak poznać kim się jest naprawdę? Zawsze staram się spełniać stawiane mi wymagania, bo jestem jedynaczką. Tak mnie wychowano, a teraz chciałabym to porzucić. Chociaż na chwilę. Chciałabym poznać życie z innej strony – tej, z której nie muszę się tłumaczyć „dlaczego?”, kiedy nie muszę przekonywać że „to ma sens”. Bo właśnie wysoce prawdopodobne jest, że nie ma w tym logiki. I dlatego chcę to zrobić. Zanim zacznę żyć na poważnie z pracą na etacie w wynajętym mieszkaniu z mężem i dwójką dzieci.

A jednocześnie czuję sens mojej decyzji – niewidoczny dla innych i ledwo uchwytny dla mnie samej. Po prostu wiem, że wydarzy się coś dobrego, więc czy na pewno potrzebuję 5-letniego planu niczym dobrze zarządzane przedsiębiorstwo? Może zwyczajnie wystarczy przeświadczenie, że obojętnie co się nie wydarzy, ja sobie poradzę?

Frost Robert „Droga”

Dwie drogi rozchodziły się w żółtym lesie.
Żal, że nie mogłem przebyć obu
- Samotny wędrowiec, którego w świat niesie.
Wpatrywałem się w pierwszą, stojąc u jej progu,
Jak skręca w oddali i w poszyciu znika.

Wybrałem tę drugą, gdyż chęć nieodparta,
Słuszność decyzji motywowała,
Jakby chciała być przeze mnie przetarta,
Choć od pierwszej się nie odróżniała,
A obie były wytyczone.

Tamtego ranka wyglądały na podobne.
Nie było śladów żadnego człowieka.
Na pierwszą powrócę - rzuciłem na odchodne
Wiedząc, jak droga potrafi być daleka.
Wątpiłem jednak, czy powinienem powrócić.

Nieraz mnie to wspomnienie poniesie,
Gdy będę rozważał drogę obraną.
Dwie drogi rozchodziły się w lesie,
A ja? Ja obrałem tą mniej uczęszczaną.
I to właśnie wszystko odmieniło.