Gdyby dano Ci wybór...

Gdyby dać każdemu do wyboru czy woli być szczęśliwy, czy nieszczęśliwy w życiu, to zapewne niektóre cwaniaki zapytałyby: „a co jest łatwiejsze?”

Oczywiście, że bycie nieszczęśliwym jest łatwiejsze! Przecież powodów do narzekania jest mnóstwo: bo zła polityka, bo mało pieniędzy, bo klimat za chłodny, bo ceny za wysokie, bo brak pracy, bo studia za trudne, bo rodzina to tylko na zdjęciu ładnie się prezentuje, bo kolor włosów nie taki, bo waga za duża, bo nie mam partnera, bo awans mnie ominął, bo… Wymieniać dalej?
Cwaniaki mogą podsumować wszystko jednym zdaniem: „bo życie jest niesprawiedliwe, ot co!”. Od tego wszystko się zaczyna. Kiedy widzimy jak mają inni, a my mamy gorzej, to czujemy się pokrzywdzeni. Najczęściej przez los, oczywiście. Bo w końcu pofarbowanie włosów, emigracja do ciepłych krajów, zmiana studiów, regularne ćwiczenie, podjęcie pracy to rzeczy niewykonalne, bo „los tak chciał”. I z czego tu się w życiu cieszyć?

Zdecydowanie łatwo jest być nieszczęśliwym. Kiedy znajomy pyta: dlaczego jesteś nieszczęśliwy? Od razu możesz wytłumaczyć, że pokłóciłeś się z rodzicami, z drugą połową się nie dogadujesz, a kredyt na mieszkanie Cię wykańcza. Natomiast kiedy jesteś szczęśliwy i znajomy zada Ci to samo pytanie, to co odpowiesz? Tak po prostu? Bo życie jest piękne? Jakoś tak dzisiaj mam? Możesz tak zrobić, a znajomy popuka się dyskretnie w czoło i odejdzie.
 

Nieszczęśliwiec zazwyczaj jest chętniej słuchany, bo albo ludzie chcą go pocieszyć, albo chcą się przekonać, że oni sami tak najgorzej to się jeszcze nie mają. A po co słuchać szczęśliwego? By usłyszeć, że komuś się lepiej powiodło? Jeszcze zepsuje to ludziom humor na resztę dnia, więc po co?

Nieszczęśliwcy z łatwością są rozgrzeszani z drobnych zaniedbań, przewinień, błędów. Zazwyczaj towarzyszy temu stwierdzenie, że on już tyle się nacierpiał to mu wybaczmy ten błąd/pomóżmy to zrobić/zapomnijmy o sprawie. A szczęśliwiec? On musi pokazać swoją wartość (za każdym razem od nowa); to jego rzuca się na głęboką wodę, bo wiadomo że sobie poradzi; to on dostaje więcej zadań i mniej czasu na ich wykonanie, bo szczęściarz to prawie jak superman – dokona niemożliwego.

Kiedy nieszczęśliwcowi coś nie wyjdzie zawsze ma doskonałą wymówkę typu: on to już tak ma, pech go prześladuje. To wyjaśnienie w pełni nieszczęśliwca satysfakcjonuje, a otoczenie akceptuje takie zachowanie. Nieszczęśliwiec nie musi się starać, ponieważ po nim raczej niczego wielkiego się nie oczekuje. Kiedy szczęściarzowi coś nie wychodzi, o czymś zapomni, to nagle zdarzenie osiąga skalę narodową i jest afera. Bo jak to możliwe? Jak mogło jej/jemu się to nie udać? Istnieją zupełnie inne kategorie oceniania wpadek tych dwóch typów osobowości.

Finalnie, nieszczęśliwiec może sobie trwać w tym swoim nieszczęściu i nikomu to specjalnie nie przeszkadza, póki taki osobnik nie zamieni się w marudę. Marudy nikt nie lubi, bo jest zwyczajnie męcząca i pożytku z niej nie ma. A szczęściarz? Co poniektórzy życzliwi czekają na jakieś załamanie bądź upadek, bo szczęście nie jest stanem permanentnym. A zobaczyć taki upadek z bliska, to byłoby naprawdę COŚ. I to „coś” przez duże „C” – wprost niezapomniane przeżycie.

photo

Po przeanalizowaniu sytuacji, ponownie zadaję pytanie:
Gdybyś miał do wyboru, kim chciałabyś/ chciałbyś być, kogo byś wybrał?
A co za tym idzie:
Czy wolisz łatwe życie nieszczęśliwca, czy trudne życie szczęśliwca?

photo

Przepraszam. Zapomniałam. Ty już dokonałeś/dokonałaś wyboru. Ileś lat temu pod wpływem właśnie tamtego, a nie innego zdarzenia, wybrałeś/wybrałaś swoją drogę. Jaka ona jest?