Wygrasz czy przegrasz?

Przez całe swoje życie jesteś nieustannie stawiany/-a na ringu. Walczysz o wiele spraw, a każda z nich jest dla Ciebie bardzo ważna. Czasem stajesz w tym samym narożniku co Szczęście i wiernie mu kibicujesz, kiedy walczy ze swoim największym wrogiem – Nieszczęściem. Walka zawsze jest zażarta, bo zawodnicy są naprawdę dobrzy i toczą bój o swoje „być albo nie być”. Wiele ryzykują, bo mogą zarówno wiele stracić jak i wygrać.

Kiedy Szczęście staje do walki dla Ciebie (tak właśnie dla Ciebie!), stajesz się jego najgorliwszym kibicem – najgłośniej krzyczysz, szaleńczo dopingujesz, a w przerwie ścierasz pot z czoła i podajesz wodę. Każdy cios zadany Szczęściu odczuwasz jak własny, bo między Wami panuje niesamowita więź.

Czasem jednak Szczęście bierze walizkę i wyjeżdża na wakacje albo choruje. Walka jednak musi się odbyć, a brakuje zawodników. Nieszczęście jak zwykle jest gotowe i w takich momentach zazwyczaj jest w szczytowej formie. Ono tylko czeka aż przeciwnik wycofa się walkowerem. Dlatego, nie chcąc dać mu takiej satysfakcji, stajesz do walki zamiast Szczęścia.

photo

Walka zostaje dokładnie zaplanowana co do miejsca i czasu. Wyznaczona data zawsze nadchodzi za szybko. Natomiast miejsce walki jest zazwyczaj mało przyjemne i nie ma tam wielu ludzi. Właściwie są jedynie zawodnicy i paru kibiców ze strony Nieszczęścia. I jego trener. Bo Ty trenera nie posiadasz. Jesteś skazany na to, czego sam zdołałeś się dowiedzieć z filmów lub wyczytać z książek. Ktoś podaje Ci rękawice i karze walczyć Twoją walkę.

Niepewnie wchodzisz na ring (osiągasz pełnię szczęścia, jeżeli już na samym początku nie zaplączesz się w linki) i stajesz naprzeciwko Nieszczęścia. Wtedy dociera do Ciebie z pełną jasnością jak niesprawiedliwa będzie ta walka, bo Twój przeciwnik wydaje się być o połowę większy od Ciebie i lepiej zbudowany. On, w przeciwieństwie do Ciebie, dziennie trenuje i rośnie w siłę. Ty walczysz bardzo sporadycznie. Zazwyczaj wystawiasz innych, by za Ciebie walczyli i ograniczasz się jedynie do obserwacji i dopingu. Teraz dostrzegasz, że to był błąd. Bierzesz głęboki wdech i głośno przełykasz ślinę. Uderzasz rękawicą o rękawicę (znasz ten gest z filmów). Jesteś gotowy.

Pada pierwszy cios. W momencie, kiedy otrzymujesz uderzenie i głowa błyskawicznie leci Ci w bok, uświadamiasz sobie jedną ważną rzecz. Nie ma sędziego. Jesteś zdany wyłącznie na siebie i swoją siłę, bo nie ma nikogo, kto by Cię wspierał. Nie ma nikogo, kto by się za Tobą wstawił. I wreszcie - nie ma nikogo, kto by w Ciebie uwierzył. Nic nie wskazuje na to, że możesz wygrać. Nie ukrywajmy, że nawet w uczciwej walce, miałbyś marne szanse. To, co powiedzieć o walce, w której jedyna zasada brzmi: nie ma żadnych zasad?

Nie masz jednak wystarczająco dużo czasu na analizę Twojego położenia, bo otrzymujesz drugi cios i zginasz się w pół, a oczy nachodzą Ci łzami. Świat się rozmazuje, a Ty nie wiesz czy właśnie tracisz świadomość, czy Twój wzrok uległ pogorszeniu. Odczuwasz jedynie ból.

Dociera do Ciebie, że nie wytrwasz nawet do drugiej rundy. Podnosisz wzrok na Nieszczęście i widzisz jak triumfuje nad Tobą. Uśmiech się pogardliwie i spogląda dumnie na swoją publiczność, gestem rąk domagając się aplauzu. Dostaje go i w tym momencie rozbrzmiewa gong – koniec pierwszej rundy. A jednak dotrwasz do drugiej…
 

Brzmi znajomo?

Wiem, że w tym miejscu chciałbyś cudowny zwrot akcji, kiedy to ten niepozorny człowiek staje się kimś pokroju supermana i zwycięża Nieszczęście, a wszystko ma swój szczęśliwy koniec. To byłaby bajka, prawda? A życie nie ma nic wspólnego z bajką – czasem jedynie parę fragmentów się z nią pokrywa. Reszta to twarda rzeczywistość. Jak sobie z nią poradzisz zależy tylko od Ciebie. Dlatego pozwól, że napisanie zakończenia tej historii zostawiam Tobie…

Chcesz wygrać tą walkę, czy poddajesz się?