Kiedy walczyć?

Chcesz sprawiedliwego traktowania? Musisz walczyć. Chcesz być szczęśliwy? Musisz walczyć. Nie zgadzasz się z opinią wykładowcy na temat oceny? Musisz walczyć.

Jednak nie wszystkie walki są warte podjęcia. Czy można je poznać? Zapewne tak, skoro Oetiger pisał:

„Panie, daj mi siłę, abym zmienił to, co zmienić mogę;
daj mi cierpliwość, abym zniósł to, czego zmienić nie mogę
i daj mi mądrość, abym odróżnił jedno od drugiego.”

Kiedy szykujecie się do walki, musicie mieć po pierwsze:

WŁAŚCIWY POWÓD.

 

Zapewne oglądaliście film pt. „Karate Kid”, który uczy nie tylko tego, że sukces wymaga cierpliwości, czasu, determinacji i wiary, ale również tego, że nasz cel musi być dobry. Dzieciak w filmie nie uczy się walczyć po to, by brać udział w każdej ulicznej bijatyce, ale po to by móc bronić się przed agresją – nie ją wyzwalać.

Po drugie, kiedy ustalicie, że Wasz cel jest słuszny, oszacujcie

PRAWDOPODOBIEŃSTWO WYGRANEJ.

Niski człowiek o drobnej budowie ciała nie wyzwie na pojedynek wielkoluda, który systematycznie „pakuje” na siłowni. Nietrudno pojąć dlaczego ;-) We wszystkich sferach naszego życia podejmujemy się realizacji tylko tych zadań, które mogą się udać. Nie ma sensu marnować czas oraz energię na przedsięwzięcie, które z góry jest skazane na niepowodzenie.

Po trzecie i najważniejsze musi zostać spełniona zależność, że

WAGA ZWYCIĘSTWA > WAGA PORAŻKI.

Myślę, że o tym trzecim warunku często zapominamy. Analizujemy po co chcemy coś osiągnąć i kiedy dochodzimy do wniosku, że szanse powodzenia są stosunkowo duże, zabieramy się do działania i walczymy (mniej lub bardziej agresywnie). Rzadko zadajemy sobie pytanie: czy warto? Być może sukces okaże się niewarty podjętego trudu? Czy walka nie przyniesie nam przypadkiem więcej złego niż dobrego?

Wiem, że te wątpliwości z pozoru stoją w sprzeczności z moim systemem zero-jedynkowym. Ale tylko z pozoru. Czasem „święty spokój” jest dla nas najcenniejszy.

Całkiem niedawno chciałam zmienić swojego promotora, ale po analizie sytuacji, dostrzegłam drobny fakt, który mi przeszkodził: w kolejnym semestrze mam z nim wykłady, a więc po co się „podkładać” i utrudniać sobie zaliczenie przedmiotu?
Inna sytuacja: W tym tygodniu byłam świadkiem, kiedy wykładowca ocenia prezentacje według sobie tylko znanych kryteriów. Tak oto osoby, które czytają „z kartki” dostają punkty bonusowe, a te, które się nauczą prezentowanego tematu, mieszczą się w skali punktów – bez „super bonusów”. Można podjąć się dyskusji i dopytać: dlaczego tak się dzieje? Można. Ale patrząc perspektywicznie, ucierpią na tym jedynie moje relacje z grupą, co kompletnie nie jest warte zachodu. A i wykładowca mnie sobie zapamięta, jako tą, co podważa jego autorytet. Dlatego niestety, czasem trzeba siedzieć cicho.

photo

Wbrew pozorom, walczymy jednak cały czas o swoje „lepsze jutro”, bo czasem naprawdę zaniechanie bitwy może doprowadzić do wygrania wojny. I w tym tkwi pozytywne przesłanie tego postu. Jeżeli tylko podejmiemy się udziału w wojnie (o Twoje/moje lepsze życie), to zawsze ją wygramy – trzeba tylko mądrze zdecydować, w których bitwach wziąć udział. Dlatego najlepiej wybierać te strategiczne, aby po pierwsze zanadto się nie rozpraszać (by nie zgubić z oczu celu całej wojny), a po drugie by oszczędzać siły. Myślę, że stratedzy wojenni by mnie poparli ;-) Na dowód tego, poniżej cytat z książki Sun Zu pt. „Sztuka wojenna”:

„Osiągnąć sto zwycięstw w stu bitwach nie jest szczytem umiejętności. Szczytem umiejętności jest pokonanie przeciwnika bez walki.”

Wybierajcie mądrze swoje bitwy, by ostatecznie móc pochwalić się wygraną wojną!