7 powodów, dlaczego nie mówimy o szczęściu

Mówienie o szczęściu przynosi… pecha! Przecież to całkiem logiczne. Gdyby mówienie o szczęściu przynosiło szczęście (ależ absurd!), to znacznie więcej ludzi dzieliłoby się swoim szczęściem ze znajomymi, przyjaciółmi, rodziną. Tak się nie dzieje. Dlaczego? Oto kilka teorii:

1. Mówienie o szczęściu sprawia, że zaraz zniknie.

To jak przyciąganie zdarzeń przeciwstawnych. Dostaję awans, ale zaraz jestem chora. Zdrowieję, ale moje dziecko zaraziło się ode mnie. Dziecko zdrowieje, ale kłóci się z przyjaciółką w przedszkolu i nie chce już tam chodzić. Dziecko godzi się z przyjaciółką i wraca do przedszkola, ale w pracy zrobili w międzyczasie redukcję etatów i tracę pracę. Znajduję inną pracę, ale zostawia mnie mąż. Zakochuję się w innym mężczyźnie, ale dostaję przypomnienie o spłacie kredytu… W zestawieniu ze złym wydarzeniem, dobre wydarzenie w momencie znika, zostawiając po sobie słodko-gorzki smak i wątpliwości: czy było warto?

2. Szczęście jest pilnie strzeżoną tajemnicą – wiedzą o niej nieliczni.

Ludzie mają przekonanie o swojej wyższości, bo ukończyli lepsze studia, mają większy dom, droższy samochód, więcej znajomych na fb. Ich szczęście tworzy z nich wszechwiedzących. Kiedy ktoś w ich towarzystwie opowiada o tym, że się zakochał, oni kiwają głową z politowaniem – przecież to ich miłość była wspaniała a nie ta, o której cichym głosem mówi koleżanka.

3. Szczęście jest jak skarb – można go ukraść.

Istnieje grupa ludzi, która jest zachłanna i zazdrosna. Osiągnęli sukces, na który długo pracowali, więc teraz po latach trudu nie opowiedzą o swoich tajnikach sukcesu ot tak, bo wtedy wszyscy osiągnęliby to samo, co oni, ale w nieporównywalnie krótszym czasie.

4. Szczęście to czterolistna koniczyna. Nikt nie wierzy, że istnieje.

Czytasz mądrą książkę o szczęściu. Nawet raz widziałeś taki film, w którym główny bohater walczył o swoje szczęście i finalnie mu się to udało. Ale to był film wymyślony na potrzeby komercji. Czysta fikcja – takie rzeczy nie zdarzają się w życiu.

5. Szczęście jest poza moim zasięgiem.

Ona i on są szczęśliwi. Tamta dziewczyna i chłopak pod oknem również. Pani, która ogląda wystawę sklepową również wygląda na szczęśliwą. No i oczywiście Pan, którego wywiad właśnie czytałam (o tym jak z zera stał się milionerem) też jest szczęśliwy. Ależ oni mają się dobrze… Też bym tak chciał(a), ale mnie szczęście nie dotyczy. W moim życiu nie ma nawet szczęśliwych momentów, więc co tu wspominać o wydarzeniach? Nie ma o czym mówić.

6. Szczęście jest passe.

Tylko nieliczni ludzie mają odwagę pochwalić się na swoim blogu albo fb profilu swoim szczęściem. Niewielu wrzuca zdjęcia z podróży (nie liczę tych z okresu wakacji tylko dodatkowych – spontanicznych – wyjazdów ), pisze o sukcesach w pracy, w związku, sportowych osiągnięciach. Dlaczego? Wiadomo, że oprócz grona osób, które wyrazi swoje gratulacje i pożyczy dalszego szczęścia, znajdzie się rzesza osób hejtujących takie osiągnięcia. Z hejtowaniem nie da się wygrać, a jaką linię obrony przyjąć zależy od tego jak silny psychicznie jest autor sukcesów. Można oczywiście i zignorować takie nieżyczliwe komentarze. Niemniej kiedy ich liczba wzrasta po każdym „opublikowanym szczęściu autora”, to przychodzi moment, że pada pytanie: „czy warto?”. Ile osób można takim działaniem zmotywować do sięgania po swoje szczęście, a ile samemu można oberwać. I zauważcie proporcje pomiędzy ilością osób, która gratuluje osiągnięć, a tych co krytykują.

7. Nadmiar szczęścia szkodzi.

Dlatego może warto zastanowić się nad tym, by ponarzekać na swoje szczęście? Bo zdarza się zbyt często, bo jest zbyt przyjemne i jakoś tak człowiek się rozleniwia pod jego wpływem. Nie wspominając o tym, że częściej się uśmiecha… I nie daj Boże komuś obcemu ten uśmiech się spodoba!

Znacie jeszcze inne powody?
Z którymi się zgadzacie, a które są dla Was absurdem?