Szczęście wybieram: Książki

"Dzieci szczęścia" Hermann Scherer

Jak możemy przeczytać zaraz na początku książki
"Ten rodzaj szczęścia, który mam na myśli, kiedy mówię o dzieciach szczęścia, jest o wiele bardziej stanem bycia szczęśliwym niż efektem działania jakiegoś szczęśliwego trafu. Jest sposobem życia, który umożliwia człowiekowi ciągłe odkrywanie i wykorzystywanie szans. Dziś nazywamy to spełnieniem. W tej książce chodzi właśnie o takie dzieci szczęścia i ich szczególną umiejętność dostrzegania szans."
Ale mnie najbardziej podoba się inny fragment książki, który definiuje pojęcie zawarte w tytule:
"Dzieci szczęścia to ci, którzy widzą swoje szanse. Dzieci szczęścia są jak komety pędzące po niebie: ich ogon to chaos. Ich pole grawitacyjne przyciąga i miesza wszystko - tak powstaje coś zupełnie nowego. Dzieci szczęścia to ci bardziej lub mniej opętani, buntownicy. Nic dziwnego, że zanim dokonają przełomu i wyjdą z ukrycia, często są outsiderami. nie mją dobrych manier, nie znają słowa pardon, nie mają krewnych i przyjaciół. Do wszystkiego się wtrącają, wszystkiego muszą dotknąć, wszystko stawiają na głowie. Są zwariowani tak dalece, że wierzą,iż uda im się zmienić świat. Dokładnie dlatego im się to udaje.

A my? My chcemy być zadowoleni, żyć wygodnie w złotej klatce, wewnątrz znanych granic. Zamykamy oczy na szanse, a ponieważ ich nie widzimy, nie wykorzystujemy ich i ponieważ ich nie wykorzystujemy, nie wierzymy, że są. A ponieważ nie wierzymy, że są, jesteśmy sfrustrowani i zazdrościmy tym, którzy te szanse odkryli i wykorzystali."

"Kod szczęścia" Richard Wiseman

Pisałam o niej w tym miejscu.

"Przesunąć horyzont" Martyna Wojciechowska

Kiedy sięgniemy po tą książkę nasz wzrok pada najpierw na słowa:
"Kiedy jest tak bardzo, bardzo źle, to musisz przesunąć sobie horyzont. Nie możesz myśleć tylko o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć, żeby dojść do jakiejś tam formy. Musisz spojrzeć na tyle daleko, żeby odzyskanie sprawności było tylko nic nieznaczącym etapem, bo prawdziwy cel leży znacznie dalej. w zasadzie - wyżej..."

Książka jest relacją z wyprawy na Mount Everest i kilkuletnich przygotowań do zdobycia tej góry. Pewnie, że to książka podróżnicza, ale nie tylko. Zauważyłam już jakiś czas temu, że góry stanowią fantastyczne metafory i często ich zdobycie stanowi bodziec do napisania książki opisującej wyprawę oraz podzieleniem się zdjęciami. Ale w tych książkach można również odnaleźć fragmenty opisujące siłę ducha walki, ogromną determinacji i właśnie możliwość przesuwania horyzontów. Jak sama Pani Martyna napisała: "przecież codziennie zdobywamy Swój Własny Everest, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy."

Po przeczytaniu tej pozycji osobiście odniosłam wrażenie, że niemożliwe naprawdę nie istnieje ;-)