Dlaczego nie zadajesz pytań?

W tym semestrze uczęszczam na zajęcia o dość skomplikowanej nazwie, które w skrócie określamy mianem „edukacji”. Nie mam pojęcia dlaczego przedmiot z zakresu pedagogiki trafił do naszego ekonomicznego planu. Nie mam również pojęcia co mogę wynieść z wykładu na temat systemu edukacji w Polsce, który już prawie kończę. Po kilkunastu latach tkwienia w nim, wyczekuję końca z radością. Ale to wszystko jest nieważne, bo nie o tym ma być ten wpis.

W wielu artykułach na temat samorozwoju przeczytacie, że warto być jak małe dziecko – ciekawe świata. Tak ciekawe, że nie zamyka mu się buzia od ciągłego zadawania pytań „dlaczego?”. „Dlaczego niebo jest niebieskie, a trawa zielona?”, „dlaczego ta pani ma taki dziwny kapelusz?”, „dlaczego muszę jeść marchewkę?”…itd.

Podczas wspomnianego na samym początku przedmiocie, wykładowczyni zadała nam takie pytanie: kiedy po raz ostatni rozpocząłeś pytanie od słowa dlaczego? Ktoś powiedział, że wczoraj; ktoś, że dzisiaj. Natomiast ja miałam pustkę w głowie. Zresztą nie tylko ja i dlatego padło drugie pytanie: dlaczego tak rzadko zadajecie pytanie dlaczego? No właśnie. Dlaczego?

Jedna z koleżanek powiedziała, że się boimy – w ten sposób pokazujemy, że czegoś nie wiemy. Inna osoba stwierdziła, że to nas krępuje – a jeżeli tylko my z całej grupy nie znamy odpowiedzi? Uwaga wykładowczyni w tym miejscu była niezwykle celna: aby zadać pytanie, coś już należy wiedzieć. Bo jeżeli nic na dany temat nie wiemy, nic nas nie interesuje, to i o nic nie pytamy. Które zachowanie gorzej o nas świadczy? Kiedy pytamy, bo nie wiemy, czy kiedy nie pytamy, bo nie wiemy o co pytać?

Po zajęciach jechałam autobusem na wolontariat. Obok mnie stała pani z małą dziewczynką siedzącą w wózeczku – miała jakieś 4 lata i była niezwykle rozgadana. Kiedy przed kolejnym przystankiem pewna pasażerka wstała z krzesła i nacisnęła przycisk STOP, dziewczynka zapytała: co ta pani robi? Mama jej wyjaśniła, że pani zatrzymuje w ten sposób autobus, aby wysiąść. Kiedy dojechaliśmy do przystanku i pasażerka wysiadła, dziewczynka od razu zadała pytanie: dlaczego ta pani wychodzi? Mimowolnie uśmiechnęłam się – los spłatał mi figla ;-)

O czym świadczy pytanie „dlaczego…?” ?

Moim zdaniem o ciekawości i niewiedzy. Ale bardziej o ciekawości. Dlatego nie zgadzam się z moimi koleżankami z grupy, że nie zadajemy pytań „dlaczego…?” w obawie przed wyśmianiem lub pokazaniem własnej niewiedzy. Jako dorośli (mniej lub bardziej) przestaliśmy się dziwić.

Zaprzestaliśmy obserwacji otoczenia oraz niczego nie analizujemy. Coraz więcej rzeczy przyjmujemy takimi jakie są. Bo niby tak wypada, bo tak właściwie zachowują się dorośli. Oni mają w zwyczaju udawać, że wiedzą więcej niż w rzeczywistości. I głupio się przyznać, że nie słyszało się o X lub nie wie się kto to jest Y. Zawsze bezpieczniej kiwnąć głową, a drugą ręką pod stołem wypisywać hasło do komórki i sprawdzić w Internecie.Można powiedzieć, że do pewnego stopnia znieczuliliśmy się na to, co wokół nas.

Dla przykładu - zastanawiałeś się kiedyś nad poniższymi pytaniami?
Dlaczego Bozia nie ma zębów?
Dlaczego głowa jest na górze, a nogi na dole?
Dlaczego ludzie nie chodzą nago po ulicach?
Dlaczego gwiazdki nie maja skrzydełek, a latają?

Dlaczego najbardziej zimno jest nam w nos?
Dlaczego dzięcioła nie boli głowa od stukania?

A dzieci w wieku przedszkolnym i owszem – zastanawiały się.

photo

I coś z humorem:
Mamo, dlaczego te gruszki są dzikie? Czy jak spadną, to zaraz uciekają? źródło

 
A na koniec: kiedy po raz ostatni zapytałeś „dlaczego…?” ? Bo ja nie pamiętam, a to oznacza że dawno temu.