Jak mieć ciekawe życie?

Znudzone nastolatki spędzają kolejny dzień przed komputerem ze swoimi wirtualnymi wrogami. Studenci udają się na kolejny nic nie wnoszący w ich życie wykład. Dorośli mechanicznie wykonują swoją pracę i niecierpliwie popędzają wzrokiem wskazówki zegara.
Po całym dniu, na pytanie: jak minął dzień? Padnie odpowiedź: nic ciekawego się nie wydarzyło. Po staremu. Nudno.

Gdzieś jednak jest nastolatek, który właśnie zdał test znajomości języka obcego. Jest też student, który rozpoczął pracę w wolontariacie. I oczywiście istnieje mężczyzna, który wspina się na sam szczyt ośnieżonej góry. Nie zapominajmy również o kobiecie, która zafascynowana Mel B czy Chodakowską rozpoczęła swoją walkę ze zbędnymi kilogramami. Myślę, że oni z całą pewnością mieli udany dzień. Może uważają go nawet za ciekawy lub szczęśliwy.

Jaki był Twój dzisiejszy dzień?

Do której grupy ludzi możesz siebie zaliczyć? Jeżeli do tej pierwszej, to mam dla Ciebie dobrą wiadomość – takie dni w Twoim życiu to już przeszłość (jeżeli tylko tego zechcesz). Nie oferuję żadnego szkolenia, mądrego poradnika, czy pigułki – cud. Chcę, abyś zrobił/-a jedną prostą rzecz: RZUĆ SOBIE WYZWANIE. Załóż się sam/-a ze sobą, że w danym dniu zrobisz coś, co Cie „uskrzydli”. Tylko zamiast tego „coś” w poprzednim zdaniu, wybierz konkretną czynność. Podejmij wstępne przygotowania, zrób pierwszy krok, aby zrobić w swoim życiu coś nowego, zmierzyć się ze swoim lękiem lub osiągnąć wyższy stopień zaawansowania w czymś, w czym już jesteś dobry (a zawsze przecież możesz być jeszcze lepszy).

O co tak właściwie mi chodzi?

Twoje życie może okazać się bardzo ciekawe, kiedy tylko zdecydujesz się wykorzystać w pełni to, co masz pod ręką. Wystarczy się dobrze rozejrzeć, zastanowić się, co oferuje mi otoczenie, czego ja sam/-a chcę i działać.
 

Z racji, że studiuję w poza macierzystej placówce, jestem siłą rzeczy pozbawiona możliwości uczestniczenia w wielu ciekawych spotkaniach, seminariach czy szkoleniach, które mają miejsce w uczelni-matce. Denerwuje mnie to, ale uparcie szukam czegoś, co jestem w stanie pogodzić z moimi studiami. I tak na przykład było ze szkoleniem, na którym byłam w zeszłym tygodniu. Szczęśliwie złożyło się, że tego dnia miałam dzień wolny od uczelni i jedyne co musiałam zrobić to „zechcieć” się tam znaleźć czyli zgłosić chęć uczestnictwa i pojechać pociągiem oraz znaleźć 4h czasu na samo szkolenie. Niewiele, prawda? Dlatego, że jak się czegoś bardzo chce, to zawsze można obejść przeszkody.
 

Moje wyzwanie

Równo rok temu rzuciłam sobie wyzwanie i założyłam blog. Powiecie, że założenie bloga to tak naprawdę żaden wyczyn (wystarczy spojrzeć jaki ogrom ich istnieje) i będziecie mieć rację. Publikując pierwsze posty miałam irracjonalne obawy, że kiedyś zabraknie mi „tematów” (to „kiedyś” miało nastąpić po kilku miesiącach) i mylnie założyłam, że to właśnie z tym przyjdzie mi się zmierzyć. Prawda jest jednak taka, że prawdziwym wyzwaniem dla mnie było… trzymanie się tematyki bloga. Nie macie pojęcia ile razy miałam napisany post, po czym cały go kasowałam, bo był zbyt smutny/cyniczny/pesymistyczny. Chcę jednak zaznaczyć, że to nie jest tak, że piszę tutaj tylko tą „lepszą wersją siebie”, która jest uśmiechnięta. Piszę całą sobą. Po takim skasowanym wpisie zawsze zadawałam sobie pytanie: a co pozytywnego jest w tym zdarzeniu? Co mogę z tego wyciągnąć? Jak spojrzeć na to inaczej?

Zazwyczaj z okazji rocznicy istnienia bloga, robimy jakieś podsumowanie. Gównie blogerzy zaznaczają, że nauczyli się dyscypliny, systematyczności i poznali nowych wspaniałych ludzi (Czytelników i innych Blogerów). Nieskromnie powiem, że ja już systematyczna byłam, pisać poprawnie też potrafiłam. Niemniej, jak najbardziej popisuję się pod zdaniem, że blogi potrafią gromadzić wokół siebie wspaniałych ludzi. I za to Wam wszystkim dziękuję. Zapewne bez Was nie byłoby mnie ;-) Jest jeszcze jedna ważna rzecz, której mnie ten blog nauczył: patrzenia na problem z dwóch stron.

Uparte szukanie czegoś dobrego w chwilach nieszczęścia widać szczególnie w tym poście. Ale również ten post został napisany pod wpływem okropnego dnia.

Rok temu w pierwszym wpisie napisałam:

„Moim zdaniem tak jest ze wszystkim w życiu: codziennie dokonujemy wyboru, czy dzisiaj będziemy szczęśliwi, czy raczej nie. A Ty? Co dzisiaj wybierzesz?”

W drugim poście tak oto ujęłam idee tego bloga:

„Ten blog to taki raport z eksperymentu przeprowadzanym na moim życiu. Od kiedy zrozumiałam, że szczęścia to wybór a nie dar losu, to powoli zmieniam wiele zasad dotychczas funkcjonujących w moim życiu. Cel? Bycie szczęśliwym. Kroki? Małe. Jeden za drugim. Ale cały czas uparcie skierowane w jedną stronę.”

I dzisiaj z dumą mogą powiedzieć, że jeszcze nigdy nie byłam tak blisko szczęścia. Pokonałam długą drogę i bardzo się cieszę z tego, jaka ona była. Co więcej, cieszę się na kolejny rok, który jest przede mną i który mam zamiar spędzić również z Wami!

photo