Zmęczona, szczęśliwa, JA!

Otwieram oko. Jedno, bo drugie jeszcze śpi. Budzik nerwowo piszczy na stoliku nocnym. Moja świadomość opuszcza Morfeusza i dociera do rzeczywistości. W pokoju jest szarawo, a budzik z zachwytem pokazuje 5.38! I twierdzi, że jeżeli za dwie minuty nie wstanę, to na pewno się spóźnię…

Daję radę otworzyć drugie oko, idę do łazienki a stamtąd prosto do kuchni. Aby rozpocząć dobrze dzień, robię sobie kakao i z kubkiem ciepłego napoju wracam do pokoju. Ubieram się, maluję i w duchu dziękuję, że zdecydowałam się spakować wczoraj, dzięki czemu zaoszczędzam cenne minuty. Dopijam kakao, wracam do kuchni. Robię sobie herbatę do termosu i śniadanie, pakuję wszystko do torebki (kolejne zaoszczędzone minuty, bo zjem w drodze) i w przelocie widzę się z tatą. Życzę mu udanego dnia i o godzinie 6.40 wychodzę z domu.

Pierwsze co, to odczuwam zimno. Temperatura poniżej zera, a ja ubrana „na cebulkę” i do tego skórzane rękawiczki. Trochę czuję się jak Pani Killer – tylko broni mi brakuje ;-) Do przystanku mam niecałe 10 minut, autobus jest prawie pełny i ruszam w drogę. Po kolejnej godzinie jestem w Katowicach. Właśnie tutaj spędzam swój cały dzień. Najpierw idę na szkolenie dot. sztuki przemawiania oraz mowy ciała. Zabawna historia, bo kiedy o nim przeczytałam, bardzo chciałam wziąć w nim udział. Wczoraj ochota mi już przeszła, bo wizja pobudki, dojazdu i publicznej prezentacji (lekko) paraliżowała mnie. Natomiast od pobudki rano, wiedziałam, że to będzie dobry dzień. Szkolenie trwało niecałe 4h, podczas którego dużo się dowiedziałam, dużo przeżyłam i dużo się śmiałam. W tym wyjeździe chodziło o jeszcze jedną rzecz – chciałam samą siebie przekonać, że „nieśmiałość” zostawiłam daleko za sobą. Udało się! I to chyba dało mi największego powera ;-) Przy okazji, w kwietniu planuję wpis o nieśmiałości – na bazie mojego przypadku. Trochę osobistych doświadczeń plus to, co mi pomogło. Myślę, że będzie ciekawie.

Po szkoleniu, zaliczyłam kolejne 4h w bibliotece, opracowując swoją bibliografię do pracy licencjackiej. Ci, którzy nie lubią miejsc z dużą ilością książek, popukają się w głowę. Ci, którzy lubią biblioteki (a w szczególności te nowoczesne: przestronne, dobrze oświetlone, przeszklone i skomputeryzowane) to zrozumieją, że to nie była męczarnia. Aczkolwiek, pod koniec mojego „posiedzenia” w tym miejscu, zadawałam coraz głupsze pytania Paniom z informacji i chyba tylko mój umęczony oraz bezradny uśmiech sprawiał, że odpowiadały.

Powrót do domu nie obył się bez przygód. Autobus był przepełniony i zdecydowałam się na pociąg, który niewiadomo o której odjeżdżał, bo: „ekrany nie wyświetlają poprawnych wiadomości. Za utrudnienia przepraszamy”. Dlatego w niepewności pobiegłam do kasy (tam kolejka), potem biegiem na peron (po drodze wpadłam do kiosku, bo od biegania zaschło mi w gardle, a w kiosku kolejka; pobiegłam do drugiego) i biegiem wpadłam do pociągu. Minutę później pociąg ruszył z miejsca, a ja w jednym momencie poczułam na sobie zmęczenie całego dnia. Tylko, że to jest takie inne zmęczenie. Zmęczenie człowieka szczęśliwego, który po 12h wraca do domu i wie, że przeżył cudowny dzień, wykorzystał go w 100% i zrobił wiele pożytecznego oraz wiele dla własnych zainteresowań. Czy istnieje lepsze zmęczenie, niż zmęczenie zadowolonego człowieka? Chyba nie.

Poniżej króciutki filmik, jaki nam zaprezentowano na szkoleniu. Polecam zobaczyć, bo to dowód na to, że dla kreatywności nie ma ograniczeń. Grupa, która występuje w teledysku, starała się o pozyskanie dofinansowania na rozwój swojej firmy. Aby zwrócić na siebie uwagę ułożyła tekst i zrobiła z tego rap, w którym w refrenie padają słowa o aniołach. Według mnie to właśnie najfajniejszy trik w tym wszystkim, bo chodziło o uzyskanie dofinansowanie od Aniołów Biznesu.

Można? Można!
Mam nadzieję, że po wysłuchaniu mega pozytywnej melodii, udzieli Wam się ta sama energia, która dzisiaj mnie nie opuszcza, a zauważcie, że kiedy publikuję ten post dochodzi 21.30 ;-)