Czy mogę wszystko?

Mam nadzieję, że tak.

„Możesz mieć wszystko czego zapragniesz,
jeżeli pozbędziesz się przekonania, że nie możesz tego mieć.”

Siedzę nad książkami i notatkami. Dla odmiany, w stosunku do zeszłego miesiąca, notatki dotyczą wiedzy z lat ubiegłych. Uczę się już do obrony, ale głównie na egzaminy wstępne. Wybrałam trzy uczelnie – każda w innym województwie. Wybrałam dwa kierunku – ekonomię i zarządzanie. W konsekwencji takiego wyboru czekają mnie egzaminy z zakresu obu kierunków – jednego znanego i drugiego pół-obcego. Dlatego mam nadzieję, że mogę wszystko.

Mam nadzieję, że w ciągu dwóch tygodni przygotuję się do obrony.
Mam nadzieję, że w ciągu czterech tygodni przygotuję się do egzaminów wstępnych z zagadnień, które nieraz są mi całkowicie obce.
Mam nadzieję, że te 25-50% miejsc, które uczelnie zostawiły dla nowych studentów spoza puli swoich absolwentów, okażą się wystarczające.
Mam nadzieję, że dam radę logistycznie napisać trzy egzaminy w cztery dni.
Mam nadzieję, że za miesiąc będę mogła stanąć przed lustrem i powiedzieć swojemu odbiciu, że „zrobiłam wszystko, co mogłam i dałam z siebie wszystko”. 

 

„W życiu masz dwa wyjścia: albo walczysz o swoje,

albo biernie patrzysz jak przestaje być twoje.”

Zdecydowanie o tym, gdzie spędzę kolejne dwa lata swojego życia jest sprawą niezwykle trudną i ważną. Właściwe wydaje się wzięcie pod uwagę wszystkich możliwych czynników: opinie o uczelni/kierunku, rankingi, życie studenckie, perspektywy zawodowe, koszt, odległość od domu… Tylko, że nie sposób wszystkiego przewidzieć. Już wiem (z doświadczenia), że nie każda specjalność jest otwierana, więc nie można niczego brać za pewniak. Nie można też przyjąć tylko i wyłącznie jednego kryterium. Im dłużej myślę nad tym, co jest dla mnie dobre, tym mniej wiem. W końcu zdecydowałam zdać się na los. Dlatego trzy uczelnie i trzy egzaminy o różnym zakresie tematycznym. Dlatego kolejny miesiąc nauki.

„Kiedy miałam 14-15 lat odkryłam w sobie coś nowego.
Odkryłam, że nie ma we mnie żadnych ograniczeń.”

/ film pt. „Ostatni taniec”/

Po zorientowaniu się w wymaganych listach zagadnień na egzaminy wstępne, przygotowałam plan. Tyle i tyle zagadnień do nauki na uczelnię A, tyle i tyle pytań na uczelnię B, tyle i tyle książek do przeczytania na uczelnię C, tyle i tyle by zaliczyć obronę. Zaczęłam w poniedziałek z uczuciem, że mogę wszystko. Materiał staje się coraz trudniejszy, ale nie cofam się i uparcie prę do przodu . Bo cały czas wiem, DLACZEGO to robię.

Najważniejsza rada jaką otrzymałam, to „nie dziel się swoimi planami z rodziną”. Zrobiłam ten błąd i zaraz w odpowiedzi otrzymałam odpowiedź „bo Ty zawsze za późno zabierasz się za takie rzeczy.” Uwaga rzucona totalnie na oślep i niesłuszna, bo nie wiem czy na studiach był ktoś bardziej zorganizowany ode mnie. Jednak potwierdziłam uzasadnienie rady, że tak jak przyjaciele i znajomi przyklasną naszym planom, tak rodzina będzie pierwsza która zniechęci. Dzięki powyższej radzie otworzyłam się na reakcje tych pierwszych i zamknęłam na opinię drugich.

Pewnie, że nie na wszystko mam wpływ i wiele rzeczy może się nie udać. Nie wierzę w to, że samą siłą woli zapewnię sobie miejsce w jakiejś uczelni. Chcę jednak wierzyć, że niezależnie gdzie wyląduję, czeka mnie coś dobrego. Bo tylko z takim podejściem warto próbować spełniać marzenia i np. dostać się do Wrocławia ;-)

... czuję, że mogę wszystko!