Nie potrafię być nieszczęśliwa, czyli jakie zasady stosuję

Chciałabym móc napisać, że życie okazało się trudniejsze niż oczekiwałam. Chciałabym napisać, że już tyle razy zawiodłam się na ludziach, iż stałam się wobec nich nieufna. Chciałabym napisać, że radość mojego Wewnętrznego Dziecka została zdeptana przez twardą rzeczywistość, wskutek czego zasiliłam rzeszę polskich pesymistów. Jednak przede wszystkim chciałabym, żeby to wszystko było prawdą. Wtedy przez chwilę mogłabym zostać uznana za „poprawną politycznie”. 

Tymczasem zdarzają się opinie, że ja tak naprawdę nic nie wiem o świecie i żyję w mydlanej bańce. Padają komentarze, że gdybym żyła w skórze tej lub tego, to ciekawe czy nadal byłabym taka „szczęśliwa”. Podobno łatwo pisze mi się bloga, bo nie muszę pracować na swoje utrzymanie, więc mam czas na różnego rodzaju fanaberie.

Pewne słowa zawsze będę kłuć, a tym bardziej te niesłuszne. Póki tylko kłują, to jest w porządku – w końcu jesteśmy ludźmi a nie maszynami, więc wypadałoby od czasu do czasu coś poczuć. Kiedy jednak spędzają sen z powiek, to zdecydowanie nie jest dobrze. Ale o hejterach na blogu już wspominałam i o moim stosunku do nich również. Tym razem chciałabym spojrzeć na sprawę z innej strony.

Parę miesięcy temu, spacerując po rodzinnym mieście uderzyło mnie z całą mocą, iż ja już nie potrafię być nieszczęśliwa. Zdarzają się chwile zwątpień, potknięć oraz dni ciszy, kiedy muszę wszystko poukładać we własnym wnętrzu. Nie posiadam nadludzkich zdolności, pozwalających mi usunąć wszystkie przykre wspomnienia. Radzę sobie z tym, co posiadam. A co posiadam? Odpowiednie podejście. W październiku chcę położyć mocny nacisk na sferę psychologiczną czyli będzie o nawykach, nastawieniu i nastroju. Szczęście pojawia się w naszym życiu zazwyczaj przy okazji czegoś innego. Dlatego teraz będzie o tym, jak wywołać to „coś innego”, co daje solidne podstawy pod szczęście.   

Zasady wywoływania „czegoś innego”

Szukam okazji, nie problemów 

Ludzie uwielbiają zadręczać się tym, co nie wyszło. A jeżeli jeszcze nie nadszedł czas realizacji projektu, to przewidują wszystkie możliwe potknięcia bez szacowania ich prawdopodobieństwa wystąpienia. Chyba jedno z praw Murphy’ego mówi, że jeżeli coś może nie wyjść, to na pewno nie wyjdzie. Dlatego często za dużo czasu zostaje poświęcone na walkę z wyimaginowanymi problemami i poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie „co zrobię gdy nie wyjdzie?”. Jeżeli coś się nie uda, to się nie uda. Nie warto tworzyć dalszych scenariuszy, które zostają zwieńczone apokalipsą.

Szukanie okazji to dość trudne zadanie, bo wymaga zaangażowania a z tym zaskakująco wiele osób ma problem. Każdy chciałby, aby rozwiązania zostawały podawane na tacy, propozycje wysyłane na maila, a szkolenia i kursy odbywały się online, by broń Boże nie trzeba było ruszać się z domu. To wszystko powinno odbywać się bez jakiegokolwiek udziału ze strony zainteresowanej.

Jakiś czas temu poznałam osobę, której krótko mówiąc wszędzie jest pełno. Jak nie jeździ na szkolenia, to robi sobie jakieś kursy, udziela się jako wolontariusz, pracuje, studiuje i dziesiątki pomniejszych zajęć. Kiedyś zapytałam go jak to robi, że wie co się gdzie dzieje i gdzie warto się zapisać. Popatrzył na mnie trochę jak na istotę z innej galaktyki i powiedział, że wchodzi na stronę danej organizacji i sprawdza co aktualnie robią, gdzie trwają zapisy. Proste, prawda? Inicjatywa wyszła z jego strony, bo trudno byłoby wymagać aby każda z firm lub organizacji uczelnianych wiedziała, że Ty akurat masz potrzebę doszkalania siebie – to byłby absurd. Niemniej wiem, bo mam takich znajomych, którzy twierdzą że system właśnie w taką stronę powinien działać. 

Wybaczam innym, a sobie udzielam rozgrzeszenia 

To nie zawsze działa od razu. Nie potrafię jednego dnia z kimś się pokłócić, a drugiego zachowywać się jakby nic się nie stało. Proces też nie trwa miesiącami czy latami. Nie wiem, czy wynika to z przeświadczenia, że szkoda życia na pamiętanie o złych chwilach i drapanie ran, czy też takie podejście pozwala mi w miarę szybko powrócić do odczuwania szczęścia w życiu. Nie lubię czuć się nieszczęśliwa, a przez ciągłą analizę tego co ja powiedziałam, a jak on na to zareagował i jak w konsekwencji wszystko się potoczyło, czuję że tracę cenną energię, którą z powodzeniem można było przeznaczyć na coś innego.

Pokłóciłeś się z kimś lub sam zawaliłeś jakieś zadanie? Trudno, zdarza się. Przez chwilę pomyśl nad tym, co poszło źle, by w przyszłości nie popełniać podobnych błędów, a potem wracaj z powrotem do swojego życia. Pozwól sobie na błędy, bo jesteś tylko człowiekiem i czasem w gniewie padnie o kilka słów za dużo. Przeproś, jeżeli zawiniłeś, ale nie zamęczaj się tym, bo będziesz się cały czas ładował złą energią. 

Uczę się na błędach 

Nie każdy błąd jest w pełni zawiniony przez Ciebie. Zapewne znasz tą myśl, że jeżeli coś nie wychodzi za pierwszym razem, to niekoniecznie jest to Twoja wina (mogłeś czegoś nie wiedzieć albo robić wszystko w dobrej wierze, ale jednak jakiegoś szczegółu nie dopatrzyłeś, bo zwyczajnie nie wiedziałeś o jego istnieniu). Ale kiedy sytuacja się powtarza, a Ty znowu zawalasz, to już jest Twoja wina.

Czasem te błędy wcale nie są duże. Kiedy indziej są przeogromne, ale w każdym przypadku musisz w końcu dać sobie prawo do bycia nieidealnym. To nie jest łatwe ani przyjemne, ale z cała pewnością dostarcza wewnętrznego spokoju. A na czym innym budować szczęście niż na przeświadczeniu, że w wszystko jest w porządku? 

Od czasu do czasu porzucam strefę komfortu 

Ostatnio jest to częściej niż rzadziej. Wychodzę z założenia „boję się, ale robię”. Strach nie może powstrzymywać Cię przed życiem. To chyba najgorsza możliwa opcja, by przeżyć życie bezpiecznie i stabilnie. Pomijając szczegół, że współcześnie trudno mówić o jakiekolwiek stabilności. Kiedyś wspominałam, że jeżeli się boisz to życie nie ma sensu. Boisz się w tak dużym stopniu, że nie podejmujesz żadnych działań. Jest to ogromna szkoda, bo wtedy marnujesz swój potencjał.

Przeprowadzka do nowego miasta to początek niekończących się sytuacji, kiedy trzeba wyjść do ludzi i poznać to, co nieznane. A obce zawsze stresuje. Nowy sposób poruszania się po mieście (czyli oswojenie się z tramwajami), nowa uczelnia, nowi ludzie, nowe panie w dziekanacie, nowi wykładowcy, nowe sklepy i nowe wyzwania do zrealizowania. Odkąd jestem w Krakowie, codziennie robię coś nowego. Wcześniej, jeżdżąc na szkolenia lub konferencje również wychodziłam ze strefy komfortu, ale było to znacznie rzadziej. Zarówno wtedy jak i teraz obok strachu pojawia się ekscytacja. To dobra mieszanka uczuć, bo ekscytacja nie pozwala się poddać.

Bycie nową zapewnia ciągłe sytuacje, kiedy trzeba zagadać do obcej osoby, załatwić dokumenty nie wiadomo gdzie, odnaleźć salę, spróbować nowego jedzenia, zrozumieć jak poruszać się po uczelni i gdzie można kupić książki do języka. Siedząc dzisiaj na ostatnim wykładzie pomyślałam, że nic z tego mnie nie przeraża – tylko ekscytuje. A to chyba najlepszy drogowskaz, że jestem w dobrym dla siebie miejscu. 

Znajduję czas by robić to, co lubię 

Uwielbiam czytać i na dowód tego planuję pod koniec grudnia zliczyć wszystkie przeczytane w tym roku książki i myślę, że wyjdzie z tego całkiem konkretna liczba. Drugą rzeczą która sprawia mi radość to prowadzenie tego bloga z jego każdym aspektem od tworzenie treści zaczynając a na rozmowach z Czytelnikami kończąc. Ostatnio gorzej u mnie z czasem na czytanie innych blogów, ale wierzę że to stan przejściowy póki nie wypracuje sobie jakiegoś nowego systemu. Trzecią aktywnością jest sport. Jak zaczęłam dwa lata temu regularnie ruszać się, tak nie potrafię przestać i mam nadzieję, że to nigdy nie minie. Czwartą działalnością jaką ostatnio polubiłam jest odkrywanie Krakowa. Kiedy nie muszę, nie chodzę dwa razy tymi samymi uliczkami. Wprawdzie gdybyście mnie zapytali gdzie znajduje się konkretny sklep/restauracja, nie potrafiłabym odpowiedzieć. Ale wiedziałabym czy w ogóle jest w Krakowie, czy jej nie ma. To mój czas dla mnie, o którym wspominałam ostatnio. Pozwala mi zachować balans w życiu.

Niektórzy nie potrafią być szczęśliwi, bo tkwią w zawieszeniu. Czekają i uzależniają swoje szczęście od wydarzeń, które mają nastąpić. Czekają na to, aż sytuacja pozwoli im na bycie szczęśliwym. Sami nie tworzą sytuacji tylko są biernymi obserwatorami. Dla nich mam tylko jedną radę:

„zamiast czekać zacznij żyć” 

– tak przy okazji, to slogan z reklamy Renault KADJAR