Sesja prawdę Ci powie - kto (nie)wart Twojego czasu

Nigdy do końca ich nie poznasz. Czasem Cię zaskoczą, ale równie często mogą Cię zawieść. Możesz zawczasu wyrobić sobie o nich opinię, ale i tak jest wysoce prawdopodobne, że okaże się ona błędna. Za wszelką cenę starasz się znaleźć pewne schematy, do których wszystkich dopasujesz, ale to zadanie jest z góry skazane na niepowodzenie. Błądzisz, szukasz, poznajesz i nie potrafisz się nadziwić, że każdy jeden jest inny. Nie ma dwóch podobnych, dzięki czemu są niesamowicie fascynujący. Ludzie. Czy ich poznawanie kiedyś mnie znudzi?

Pamiętam jak dziś rozmowę sprzed paru miesięcy z pewnym nowo poznanym kolegą. Byłam (i chyba wciąż jestem) na etapie mało krytycznej fascynacji ludźmi z Krakowa. Wtedy (i teraz) zachwycało mnie dosłownie wszystko – ich wiedza, obycie, nieprzejmowanie się opinią innych, indywidualizm, chęć otrzymania od życia czegoś więcej poza zwykłą edukacją. Trafiłam do grupy fajnych ludzi, szybko zostałam starostą, koordynatorką projektu i jakoś życie nie dało mi odczuć, że jest trudniej, surowiej lub jakoś nie tak. Byłam z życiem na „tak” i trudno było mi uwierzyć, że ktoś ponownie może mnie zawieść.

Pamiętam swój entuzjazm i lekko przesadny optymizm przejawiający się tym, że chciałam widzieć wszystko w różowych kolorach. Mój kolega powiedział mi wtedy, że jeszcze się zdziwię, bo ludzie z Krakowa są znani z tego, że patrzą tylko na siebie. Pilnują swojego interesu i są nieskorzy do pomocy innym. Trochę w to nie uwierzyłam, a trochę wyszłam z założenia że jak dotąd niespecjalnie potrzebowałam pomocy, więc teraz też specjalnie mi na niej nie zależy.

Minęło trochę czasu, pochłonęła mnie codzienność i nie pamiętałam już o tej rozmowie i dziwnych wnioskach o wyścigu szczurów. Właśnie wtedy nadszedł czas sesji oraz weryfikacji moich poglądów. I co się okazało? Ci, którym ufałam, zawiedli mnie a ci po których bym się tego nie spodziewała, pomogli mi. Wtedy wysnułam wniosek, że sesja obnaża prawdziwy charakter człowieka. Dlaczego?

Po pierwsze

studenci żyją wtedy w nieustannym stresie, podsycanym przez permanentne niedobory snu. W efekcie gwarantuję, że albo są sobą albo wychodzi z nich ich najgorsza wersja samych siebie. Warto wiedzieć z kim się trzymamy przez cały semestr, prawda? To bezcenna wiedza na temat tego, kto mimo wszystko ma dla nas czas, komu chce się nam pomóc, kto cieszy się z naszych sukcesów i kto nas wspiera kiedy podwinie się nam noga.

Po mojej sesji (która na dobrą sprawę jeszcze trwa) doszłam do kilku interesujących wniosków. Oczywiście są ludzie, którzy patrzą tylko na siebie i zależy im na własnym sukcesie. Są tacy, którzy znajdą przynajmniej 15 minut dziennie, żeby zapytać jak Ci poszło – choćby nie wiem co, znajdą ten kwadrans. Bardzo lubię tych, którzy mimo moich porażek, nie odwracają się tylko rzucają te wprawdzie wyświechtane, ale jakże pożądane słowa „dasz radę” i „kto jak nie Ty”. Gdyby można było, wkleiłabym tutaj łapkę z kciukiem.

Kolega z którym rozmawiałam okazał się należeć do grupy osób, które patrzą tylko na swój własny interes a pojęcie empatii zostawili za sobą za drzwiami szkoły średniej. Ale to nic, otrzymałam zaskakującą propozycję pomocy od osoby, z którą w ciągu semestru rozmawiałam w sumie może z 5 razy, z tego tylko 2 razy na żywo. To pokazało mi, że niektórzy po prostu mają w sobie to coś, czego inni się nie nauczą, nawet gdyby się starali.

Po drugie 

w czasie sesji jest naprawdę niewiele czasu na stosunkowo dużą ilość materiału do opanowania. Logicznym działaniem staje się nadawanie priorytetów – uczę się czy oglądam seriale? Uczę się, czy pomagam znajomemu z nauką już zdanego przeze mnie egzaminu? Uczę się czy rozmawiam z kimś, na kim mi zależy. A może skoro mnie zależy, to druga osoba powinna dać mi więcej luzu w myśl wzajemnego porozumienia? Uczę się, czy… idę zamiatać pustynię?

Po trzecie

okazuje się kto jest panikarzem, optymistą czy pesymistą. W ciągu semestru tego nie zauważysz, bo wszyscy mają podejście do życia zawierające się w słowie „luzik”. A w czasie sesji słychać albo jęki albo okrzyki radości a pomiędzy tym tych, którzy narzekają i tych, którzy wspierają całą grupę, bo „przecież nie może uwalić całego roku”. Nieważne co mówisz, ważne by pomogło innym mniej się zamartwiać.

Po czwarte

dostrzegasz ludzi z podejściem „byleby było 3” i tych, co mówią „muszę mieć 5”. Podobno. Na licencjacie rzeczywiście widziałam takich ludzi i potrafiłam ich wskazać palcem. Teraz mam z tym trochę problem, bo nie mam aż tak klarownego podziału na jednych i drugich. Niemniej, zaczęło mnie denerwować coś innego. Osoby z podejściem „byleby zaliczyć” bardzo krytykują tych z ambicją na 5. Mówiąc wprost – wyśmiewają ich. Bo to nie szkoła średnia, nie ma świadectwa z paskiem a pracodawca na oceny też nie patrzy. Fakt, to wszystko się nie liczy. Ale kilka stówek miesięcznie, które dostaje się dzięki stypendium już nie tak łatwo skrytykować. Może dla niektórych to wciąż mało, ale… mieć a nie mieć? Rozumiem, że ktoś nie ma potrzeby dostawać stypendium, bo mu rodzice wszystko płacą. Rozumiem, że magisterka to już czas kiedy część osób pracuje i zarabia znacznie więcej niż gwarantuje stypendium. I znowu popadam w utarty schemat – rozumiem jednych i drugich, ale jestem wyjątkiem. Wymarły ze mnie gatunek, bo nie oceniam ludzi po zachowaniu a po ich potrzebach – najpierw staram się zrozumieć co nimi kieruje, a dopiero potem wyrabiam sobie delikatny osąd. Na koniec podzielę się jedną myślą: ciekawym fenomenem jest to, że osoby z tymi piątkami nie krytykują tych, którzy ledwo zdają. Czyżby u podstaw takiego zachowania leżała tylko i wyłącznie zazdrość?

Przez ostatnie dwa miesiące los nie postawił na mojej drodze nowych ludzi – to była wciąż ta sama grupa, ale za to poznałam ją z innej strony, a niektórych poznałam po prostu głębiej. Zafascynowałam się nimi i odkryłam nietuzinkowe osobowości. Paru z nich planuję lepiej poznać wraz z rozpoczynającym się semestrem. Cieszę się, że mogę i nie chcę już marnować więcej czasu. Bo on przecież i tak upłynie, a tyle fascynujących osobowości jest wokół mnie...

Moja sesja wciąż trwa, został mi ostatni tydzień i ostatni egzamin. Styczeń i luty to miesiące które ledwo kojarzę. Pierwszy raz przeżyłam taką sesją i zrozumiałam, że to co miałam na licencjacie sesją nie można było nazwać. Ale o tym będzie następnym razem. Nie obiecuję kiedy dokładnie, ale na pewno wkrótce.