Siła tkwi w człowieku

Zapewne jak większość z Was lubię od czasu do czasu wrócić do starych piosenek. Ostatnio metodą losową trafiłam na Jennifer Lopez i jej piosenkę pt. „I’m gonna be alright”. Nie wiem co dokładnie, ale jest w tej piosence coś, co dodaje mi sił i skłania ku pozytywnemu myśleniu. Doszłam do wniosku, że człowiek jest niesamowicie silną istotą. Chyba jedynie samobójców moglibyśmy uznać za tych, których życie przerosło. Reszta z nas ma ciężkie i jeszcze bardziej ciężkie chwile ;-) Czasem nawet psuje się wiele rzeczy jednocześnie i nie wiadomo co najpierw ratować. Ale raczej nie zdarza się tak, aby naraz dopadło nas nieszczęście na wszystkich frontach. Kiedy mamy problemy w pracy, to przynajmniej możemy liczyć na wsparcie rodziny. Kiedy jest kryzys w rodzinie, to z powodzeniem zaliczamy egzaminy na uczelni. Kiedy studia dają nam w kość, to nie możemy narzekać na zdrowie. Nawet jeżeli uznamy, że naraz psuje się nam w 10 aspektach naszego życia, to jeden będzie działał prawidłowo. Musi być chociaż jeden, bo skądś należy czerpać siłę, aby zmierzyć się z pozostałymi 10… Radzę szukać go tak długo, aż się znajdzie ;-)

Miesiąc temu czułam, że wiele spraw mnie przerasta. Problemy kształtowały się przede mną na wzór góry bez widocznego szczytu. Gdzie nie spojrzałam, tam należało zacząć coś zmieniać, podejmować decyzje, rozbierać na części pierwsze, działać. Nie wiedziałam na co spojrzeć najpierw, więc pokopałam trochę w jednym miejscu, potem w drugim, a na koniec zmęczona pomyślałam, że mnie to zwyczajnie przerasta i mogę sobie to całe „kopanie” całkowicie odpuścić. Ale zaczęłam szukać jednego jedynego aspektu mojego życia, z którego mogłabym czerpać siłę (a przede wszystkim chęci), aby z powrotem walczyć o swoje. Znalazłam. Przyjaźń w moim życiu działa bez zarzutu.

Zostałam uświadomiona, że nie można naraz walczyć na wielu frontach, bo takie rozproszenie jest gwarancją klęski. Trzeba działać metodycznie, a więc po kolei. Stąd zrodziła się zasada: jeden problem naraz. Stosując ją, widzę, że powolutku wracam na dobre tory. I znowu rodzi się we mnie przekonanie, że człowieka bardzo trudno zniszczyć. Obojętnie jak źle nie będzie, on zawsze może powiedzieć: I’m gonna be alright… i póki będzie w to wierzył, będzie miał rację. To, że teraz jest źle, wcale nie znaczy, że tak musi być w przyszłości.

Na wczorajszym spacerze przypatrywałam się uważnie trzem kaczkom, które pływały po rzece. Dla ułatwienia oznaczmy je sobie kaczka A, B, C. Wszystkie trzy kaczki płynęły pod prąd, w górę rzeki. Kaczka A w pewnym momencie znalazła sobie wystający płaski kamień na samym środku koryta i przysiadła na nim. Zapewne zmęczyła się ciągłym machaniem nóżkami. Kaczka B podpłynęła pod sam mostek, na którym stałam. Pokręciła się przez chwilę w miejscu, a potem pozwoliła nieść się nurtowi w stronę, z której przypłynęła. Kaczka C podpłynęła do mostku, tam walcząc przez cały czas z prądem, nurkując po jedzenie (jakieś pędy roślinne). Co ciekawe, żadna z tych kaczek nie zdecydowała się na przefrunięcie tego odcinka, tylko każda pokonała go, płynąc, a więc męcząc się znacznie bardziej.

Myślę, że z nami jest podobnie. Wszyscy znajdujemy się w tym samym środowisku i posiadamy wiele podobnych problemów. Rzadko kiedy korzystamy z najprostszych rozwiązań, bo wydają nam się podejrzanie łatwe. Z kłopotami radzimy sobie jak jedna z tych trzech kaczek. Realizujemy swój cel lub też rozwiązujemy problem, ale tylko do pewnego momentu. Do chwili póki nie spotkamy na swej drodze czegoś bardziej interesującego, kuszącego. Wtedy z chęcią przerywamy to, co dla nas jest nieprzyjemne i męczące. Możemy też uparcie piać się w górę, wykonywać zadanie po zadaniu, rozwiązywać problem po problemie, ale nadejdzie taki moment, kiedy ktoś zapyta: po co to wszystko? Kiedy rozwiązując problem, nie wiesz jakiego oczekujesz rezultatu, nie ma sensu się w ogóle za niego zabierać. Będziesz kaczką B, która na samym końcu trasy uznała, że nie wie po co dopłynęła do tego miejsca. Oczywiście możesz być również kaczką C, która bardzo się namęczyła, by dopłynąć do określonego miejsca, potem długo się męczyła, będąc w tym miejscu i próbując sięgnąć do jedzenia, ale ona jedna wiedziała po co to robi. Miała motywację (głód), cel (rośliny na dnie rzeki) i wyznaczyła sobie trasę. W tym miejscu należy dodać, że odcinek, który pokonała był dosyć długi, a ponadto poziom wody w rzece był tego dnia dość niski, a więc nieraz kaczka musiała wejść na jakiś kamień, przejść się po nim i ponownie wskoczyć do płytkiej wody, by dalej płynąć pod prąd.

Kiedy patrzę na kaczki, które mają w sobie tyle determinacji, to jestem pewna, że ludzie nie mogą mieć jej mniej. „Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono” lub też mamy w sobie tyle siły, by pokonać określony problem. Naprawdę jesteśmy silni i chociaż na dany moment wydaje się nam, że czegoś nie przeżyjemy, że to koniec, to jednak następnego dnia wstajemy z łóżka i mierzymy się z dniem. Czy to nie daje do myślenia? Człowiek jest niesamowicie silny, a całą siłę czerpie ze swojego wnętrza. I to czyni go niepokonanym tak długo, póki jest tego świadom.

photo