Boję się... i co dalej?

Boję się

- powiedział mały chłopczyk, wchodząc do swojego ciemnego pokoju po obejrzeniu strasznego filmu – Czy tu naprawdę nikogo nie ma?
Boję się
- pomyślała dziewczyna, trzymając w ręce nieotwarte wyniki ważnych badań zdrowotnych.
Boję się
- pomyślała ambitna studentka na chwilę przed podejściem do trudnego egzaminu.
Boję się
- pomyślał chłopak i pchnął drzwi do firmy, w której miał mieć rozmowę kwalifikacyjną.
Boję się
- pomyślała pewna znana Wam Blogerka i… odetchnęła z ulgą. Bo zdefiniowanie uczucia daje siłę.



Gdyby poproszono mnie o określenie lutego jednym jedynym słowem byłaby to: REWOLUCJA. Może nie taka, która wstrząsa budowlą od podstaw. Ale na tyle silna, że nie przechodzi bez echa.

Każdy lubi kiedy w jego życiu dzieje się wiele dobrego. Wtedy nawet nie odczuwamy presji, że powinniśmy nad wszystkim mieć kontrolę. Przecież skoro wszystko samo świetnie się układa, to nie musimy aż tak bardzo poświęcać uwagi temu czy tamtemu.

A co w przypadku, gdy mało co układa się po naszej myśli? Czasem możemy być tylko obserwatorami zmian, które zachodzą w naszym świecie. Może część zmian sami spowodowaliśmy? Może niektóre są efektem domina? Niemniej istnieje również część, nad którą nie mamy żadnej kontroli. I właśnie ta część nie ma sprecyzowanego charakteru, bo jeszcze za wcześnie, by oceniać czy taka decyzja/znajomość wyjdzie nam na dobre, czy jednak obróci się przeciwko nam.

Moja lutowa rewolucja wygląda jak spirala, która kręci się i kręci, a ja nie wyrabiam z tempem przyswajania nowych twarzy, informacji, słów. Żyję w napięciu, które usilnie się mnie trzyma i… nie rozumiem dlaczego tak jest.

Dzisiaj zrobiłam sobie pierwszy w tym roku prawdziwy spacer w towarzystwie własnych rozszalałych myśli oraz ze słuchawkami na uszach. Chodziłam po okolicy tak długo aż w końcu się uspokoiłam. A stan spokoju osiągnęłam, dając sobie prawo do odczuwania strachu. Tak, boję się! Bałam się zmian, które musiałam wprowadzić w moje życie i boję się tych, które dopiero mnie czekają. Boję się wielu rzeczy – zarówno ludzi i nadchodzących wydarzeń. Kiedy tylko to sobie uświadomiłam, poczułam… spokój. Zrozumiałam skąd we mnie tyle napięcia. Boję się że nie podołam, że coś się skończy albo wręcz przeciwnie i coś się zacznie. Bo to wszystko dzieje się bez mojego udziału – nie mam nad tym kontroli, ponieważ niektóre wydarzenia miały już miejsce a ja tylko stoję i czekam na uderzenie, które musi nadejść. To tak jak z czekaniem na huragan bądź falę tsunami – z zapowiedzi w mediach wiesz, że coś się zbliża, ale jeszcze nie wiesz czy przejdzie obok Ciebie czy też uderzy wprost na Ciebie. Bo uderzenie nadejdzie – pytanie kiedy i z jaką siłą?

„Boję się” – to wyznanie (wypowiedziane tylko w myślach) pozwoliło mi zrozumieć dwie rzeczy. Po pierwsze, ludzie dzielą się na tych, co odczuwają strach który paraliżuje ich do tego stopnia, że nie wiedzą co robić. Drudzy odczuwają równie wielki strach a mimo to działają dalej i robią swoje. Po drugie zrozumiałam, że należę do drugiej kategorii ludzi, która mówi: „boję się i robię dalej”.

Wcześniej myślałam, że strach który obecnie odczuwam oznacza, że coś się dzieje za szybko. Może nie zdążyłam jeszcze wszystkiego przyswoić i zrozumieć albo może ten strach mnie ostrzega, że nie powinnam robić pewnych rzeczy?

A może to wszystko to tylko wygodne wymówki, by nie podejmować walk, które mogę przegrać? Bo wygrane wydają się zbyt nieprawdopodobne, by w ogóle brać je pod uwagę...

photo

Kiedyś dawno temu i gdzieś w niesprecyzowanym miejscu przeczytałam słowa, których wydźwięk można sprawdzić do słów: w życiu nie chodzi o to, by nie odczuwać strachu, ale by móc sobie z nim poradzić. Strach jest obecny w życiu każdego z nas. Występuje pod różnymi postaciami, w różnych momentach i z odmienną intensywnością.

Jeszcze jedno. Działanie pod wpływem strachu zaćmiewa nasz zdrowy osąd. Nagle wydaje się, że porzucenie wcześniej starannie ułożonego planu wydaje się najlepszym rozwiązaniem. Bo przecież najważniejsze to robić to, co nas uszczęśliwia a skoro aż tak się boję, że kiedy myślę o czekającym mnie zadaniu, to mam drgawki z zimna, to chyba nie warto? A potem przyszła mi do głowy inna myśl. A jeżeli okazja, którą właśnie życie podsuwa Ci pod nos jest tym, na co od dawna czekałeś/czekałaś? Czy pozwolisz, aby strach nie pozwolił Ci nawet przekonać się o tym jaka ta okazja jest w rzeczywistości? I co powiesz? „Przepraszam, ale teraz nie jestem w nastroju?” Okazja to nie autobus, kolejna nie pojawi się za 10 minut tylko może za 10 lat. A jak okaże się zła, to trudno – przecież to nie pierwsza porażka na Twoim koncie. A jeżeli będzie naprawdę dobra? Wtedy pomimo odczuwanego strachu, zrobisz to, co do Ciebie należy. Skąd to wiem? Bo sama właśnie tak postąpię ;-)

„Być człowiekiem oznacza mieć wątpliwości i mimo to iść dalej swoją drogą.”
/Paulo Coelho „Brida”/