Ile jest w Tobie z Gatsby'ego?

Uczciwie informuję, że tekst zawiera w sobie spoiler filmu pt. „Wielki Gatsby”, więc czytasz go na własną odpowiedzialność.

Swego czasu o filmie „Wielki Gatsby” było głośno i chociaż postanowiłam, że chcę go zobaczyć, to jakoś zajęło mi to dwa lata. Przez ten czas żyłam w przekonaniu, że to gangsterski film o mafijnych porachunkach. Przez Święta miałam okazję poznać Gatsby’ego od jego prawdziwie fikcyjnej strony. Okazało się, że jest on o miłości i marzeniach. Moje zaskoczenie było przeogromne – w sam raz na miarę „Wielkiego…”. Dlatego też to wydarzenie nie mogło przejść bez echa na blogu.

Gatsby został określony przez swojego przyjaciela Nicka jako optymista. Ja nazwałabym go raczej marzycielem. Nieprzeciętnym marzycielem, bo przecież jego marzenia nie miały przeciętnych rozmiarów.

Gatsby osiąga niemal wszystko, co sobie zaplanował. Zajmuje mu to 5 lat, w czasie których dorabia się niesamowitej fortuny (wszystko z powodu dziewczyny i chęci zapewnienia jej dostatniego życia). Nieszczęście polega na tym, że on, będąc przez cały czas zakochany, podejmuje wszystkie decyzje z myślą o Daisy. Ona, nie wiedząc na co może liczyć z jego strony, układa sobie życie po swojemu.

Wisienką na torcie Gatsby'ego jest zakup domu w pobliżu miejsca zamieszkania ukochanej. Przepraszam, kupuje rezydencję. Nie – właściwie to zamek. Budowla może i wygląda bajecznie, a do jej utrzymania potrzeba kilkudziesięciu osób (służby), ale jest w niej niesamowicie… pusto. Kiedy Daisy odwiedza pałac po raz pierwszy, Gatsby mówi: „ona świetnie go uzupełnia”. Naprawdę?! Jak kilkaset metrów kwadratowych powierzchni może zostać wypełnione przez jedną drobną kobietę?

Gatsby to marzyciel: kupuje „domek” z bajki, licząc że uwiedzie nim kobietę ze swoich snów sprzed kilku lat. Mężczyzna chce wymazać z pamięci Daisy okres, kiedy był nieobecny i żyje w przekonaniu, że najlepiej „zacząć w miejscu, w którym skończyli”. To niesamowicie naiwne myślenie, które pasuje mi do dwunastolatka a nie 30-letniego mężczyzny.

Gatsby jednak nie jest jednowymiarową postacią, ponieważ uczciwie trzeba przyznać mu nie tylko umiejętność marzenia (w rozmiarze: think big), ale i determinację. Pięć lat to szmat czasu i podczas gdy ja nie wiem co chcę robić za rok, on ma dokładny plan i uparcie z powodzeniem go realizuje. Jedyną wadą jego sposobu bycia jest branie innych ludzi za pewniak.

Film pokazuje jeszcze jedną rzecz – wszystkie pieniądze świata nikomu nie zapewnią przyjaciół. Przecież Gatsby umiera w samotności, bo nigdy nie próbował zbudować z nikim głębszej relacji – zależało mu tylko na miłości jednej kobiety. Kobiety, która zostaje ukazana jako ta, która „nie kochała wystarczająco mocno”. Nigdy nie można być pewnym uczuć ani zachowania drugiego człowieka. Tylko ten jeden element (drugi człowiek) stanowił słaby punkt misternego planu Gatsby’ego o tym jak żyć „długo i szczęśliwie”.

Ze swojej strony mężczyzna wykazał się determinacją przez klika lat, dokładając wszelkich starań, by wszystko się udało. Nie miał wątpliwości co do powodzenia całego przedsięwzięcia. Wierzył w siebie, w swoje siły i plany. Snuł wielkie marzenia, bo nie chciał być tylko bogaty, a bardzo bogaty. Optymistycznie zakładał, że wszystko się uda. Zależało mu na osiągnięciu celu. Myślę, że właśnie przez te cechy Gatsby zyskał przymiotnik „wielki”.

Możliwe, że wszystko, co osiągnął, osiągnął dzięki swojej "wadzie" jaką była naiwność. Człowiek racjonalnie myślący, zaniechałby tych wszystkich działań już w połowie ich trwania. Naiwność pomogła mężczyźnie zrealizować swój plan w 100%. Dlatego trudno jednoznacznie osądzić, czy naiwność jest aby na pewno wadą?

Postawa Gatsby’ego skłoniła mnie do refleksji – jaka jestem ja sama? Aby osiągać rzeczy wielkie, nie trzeba być zakochanym. Można mieć inną motywację, wspomaganą wspomnianymi przed chwilą cechami. Przede wszystkim jednak trzeba marzyć – ba! Trzeba odważyć się marzyć! W te święta zobaczyłam jeszcze jeden film pt. „Atlas chmur”, gdzie pada zdanie: „każdy może przekroczyć granice – tylko musi się pojawić myśl, by to zrobić.”

Teraz pytanie do Ciebie: jak wielkim człowiekiem jesteś? Ile jest w Tobie z Gatsby'ego?