Winna z powodu czasu wolnego!

Zrobiłam sobie kawę i zasiadłam do laptopa po raz pierwszy w dniu dzisiejszym, ale za to po raz n-ty w tym tygodniu. Dobrze, że zdarzają mi się przerwy na sen, bo to jedyny moment, kiedy moje palce odklejają się od klawiatury. W tym tygodniu miałam (i mam nadal) szał na prezentacje i referaty… Wszystko skomasowało się do takiego stopnia, że w środę jedną prezentację przedstawiłam na zajęciach, napisałam tekst innej prezentacji , wysłałam do oceny trzecią prezentację, a wieczorem w domu zasiadłam do referatu (z którego wnioski w późniejszym terminie również będą wrzucone do kolejnej prezentacji). A to są tylko zaliczenia, które czekają mnie w przyszłym tygodniu… Reszta maja zapowiada się równie uroczo.

Większość z tych prezentacji przeszłaby bez echa, gdyby nie nadchodzący weekend majowy. Wspomniane referaty i prezentacje to tak zwana praca w grupie, więc siłą rzeczy każdy powie co o tym wszystkim myśli. Ludzie dzielą się na takich, co za wszelką cenę chcą ze wszystkim zdążyć przed weekendem, bo „weekend jest od tego, żeby był wolny”. Inni z premedytacją planują, że właśnie wtedy będą pisać prace dyplomowe na przemian z referatami. Zdarzają się też jednostki, które na ten weekend zaplanowały wyjazd. Część z nich pakuje się i wyjeżdża, a część pakuje się, wyjeżdża i… odczuwa wyrzuty sumienia.

Dwa dni temu rozmawiałam z D., która na weekend majowy jedzie na drugi koniec Polski do rodziny. Spędzi 5 dni bez dostępu do komputera i Internetu, bo rodzina mieszka w urokliwej wiosce. Z jednej strony D. czuła radość, bo zobaczy się z krewnymi i pooddycha czystym powietrzem. Z drugiej strony nie zdążyła jeszcze wyjechać, kiedy wyrzuty sumienia zaczęły ją przygniatać…

Pod wpływem chwili napisała do mnie: „pewnie pojadę i będę cały czas myśleć o tym, co mnie czeka w nadchodzącym tygodniu i ile jeszcze muszę zrobić, więc wyjazd już nie będzie taki przyjemny.” Nie wiem, czy liczyła, że pokiwam głową (chociaż i tak nie mogłaby tego zobaczyć przez ekran) i ponarzekam? Mam nadzieję, że nie po to do mnie napisała, bo przyjęłam zupełnie inną postawę. Zdopingowałam ją, bo przecież super że wyjeżdża i zmienia otoczenie na kilka dni – takie wyjazdy dają niesamowitego kopa do późniejszego działania. Poradziłam jej również… odpuścić. Przez najbliższe dni ma nie myśleć o tym, co będzie po weekendzie tylko skupić się na tym, co tu i teraz. Niech czerpie radość ze spotkania z rodziną, niech ładuje akumulatory i niech pozwoli sobie na odpoczynek. Niczym niezmącony odpoczynek – wolny od wyrzutów sumienia, że nie siedzi się przed laptopem i nie stuka się kolejnych literek referatu.

Wyjazd z poczuciem winy niczego nie wnosi. Po pierwsze, człowiek nie odpocznie, bo myślami ciągle będzie w domu przy obowiązkach które porzucił. Po drugie, katowanie się myśleniem „jeszcze tyle muszę zrobić” niczego nie zmieni, bo jak nie ma odpowiednich warunków (Internet, komputer, książka), to nie napisze się referatu. To taki nieprzyzwoicie łatwy sposób na bycie nieszczęśliwym, że właściwie nie powinno mi być żal takich ludzi.

D. przyznała mi rację, ale dodała, że „łatwo się nakręcić – i co wtedy?”. Fakt – zaczyna się od drobnego szczegółu, że w tym czasie zamiast na spacer po lesie można było się wybrać do biblioteki albo poprawić ten trzeci rozdział z pracy dyplomowej, a kończy na panice że na pewno coś się zawali na całej linii. W takim razie co robić? Uciszyć swojego wewnętrznego panikarza, wytrącając mu z ręki argument po argumencie. Po pierwsze, należy zrozumieć co konkretnie mnie przeraża. Po drugie, zaakceptować, iż nie wszystko musi być zrobione na tip top. Po trzecie, obiecać sobie okres pełnej mobilizacji (skoro teraz jest okres pełnego odpoczynku). Po czwarte, rozważyć poproszenie kogoś o pomoc. Może tym razem ktoś zrobi większą część prezentacji, a Ty odwdzięczysz się kolejnym razem? Po piąte, zająć się czymś relaksującym, a zarazem na tyle absorbującym uwagę, żeby nie mieć czasu na myślenie „i co wtedy?”.

Wieczorem pomyślałam, że problem D. nie jest problemem jednostki, ale jest to powszechny stereotyp działania. Niby planuję wyjazd, niby się na niego cieszę, niby na niego wyjeżdżam, ale… umysł zostawiam w domu. Dlatego powstaje pytanie jak odpocząć skoro jesteśmy w dwóch miejscach jednocześnie? To tak jakby robić dwa razy więcej, a więc dwa razy szybciej się męczyć i dwa razy szybciej się wypalić.

Dlaczego współcześnie tak trudno jest nam uznać, że zasługujemy na wolne? Nie jesteśmy robotami, którym wystarczy pół godzinna konserwacja w jakimś zakładzie, by potem znów móc pracować przez pół roku bez najmniejszej awarii.

Może przy lepszej organizacji czasu D. nie miałaby podobnego dylematu: cieszyć się z wyjazdu czy być zamartwiona? Tylko, że kiedy problem już się pojawił, to głupio mówić o tym jak można było mu zaradzić. Trzeba wyciągnąć wnioski na przyszłość, a póki co działać z tym co się ma. A ma się wolną wolę i możliwość decydowania: odpoczywam czy żałuję tego, na co już nie mam wpływu?

Nieraz jestem kategoryczną osobą, ale z przyznawaniem sobie dnia wolnego w ciągu tygodnia miewam problem. Raz się udaje, a raz jestem jak D. Niemniej za każdym razem dochodząc do wniosku, że takie stanie na rozdrożu do niczego mnie nie doprowadza.

Zdarzają się niedziele, kiedy wyłączam telefon, odchodzę od laptopa i spędzam dzień na tym, na co akurat mam ochotę. Nie myślę o nadchodzącym tygodniu, o prezentacjach, o problemach. Po prostu żyję i cieszę się, że jestem tu gdzie jestem i że jestem jaka jestem. Restartuję się i zyskuje energię, by w poniedziałek nie powiedzieć sobie „o Boże, kolejny weekend dopiero za 5 dni”, a zamiast tego pytam się: „to co dobrego zrobisz w tym tygodniu?”.

Przed nami trzy dni wolnego i wybaczcie, ale nie będę narzekać „jak to kiepsko w tym roku wypadło, że zyskaliśmy tylko jeden dzień wolnego”. Zamiast tego chcę dzisiaj i w sobotę skończyć to, co musi być zrobione na przyszły tydzień. W piątek i niedzielę robię sobie czas dla siebie i dla mojej rodziny. Ładuję akumulatory i pozwalam sobie nie odczuwać wyrzutów sumienia, że „tyyyle jest do roboty, a Ty siedzisz z uśmiechem na ustach i jedynie patrzysz przez okno”. Moje okno? Moje! Może tylko je umyję, żeby lepiej się patrzyło ;-)

Życzę udanej majówki, niezależnie czy siedzicie w domu, czy wyjeżdżacie. W jednym i drugim przypadku zorganizujcie sobie przynajmniej jeden dzień (albo pół!) poświęconemu lenistwu i odczujcie radość z tego lenistwa!