Znalazłam skarb - jest nim wdzięczność

Rano napisałam około połowę tekstu, który wieczorem miał zostać opublikowany. Dotyczy on szóstego nawyku i trochę zdziwił mnie fakt, że niezwykle trudno jest mi go odnieść do mojego codziennego życia. Poprzednie publikacje tekstów o nawykach, pokrywały się z tym, co aktualnie dzieje się w moim życiu, a przez to praktycznie same się pisały. Teraz powiązanie jest ledwo widoczne. Przemknęło mi przez myśl, że coś jest nie tak. I faktycznie było. W rezultacie dzisiaj opublikuję zupełnie inny tekst – narodzony pod wpływem chwili, dotyczący czegoś niezwykle ważnego, co właśnie znalazłam

Miesiąc temu zaczęłam pisać tekst pt. „Gdzie (nie) szukać szczęścia?” Napisałam całkiem sporo słów, ale w połowie zabrakło mi pomysłu na zakończenie, bo… nie potrafiłam podać odpowiedzi na pytanie, które sama zadaję. A jaki sens pisać o czymś, o czym nie mam pojęcia a jeszcze próbować przekonać Was, że wiem o co chodzi…? Dlatego tekst został porzucony i dopiero dzisiaj rano go „odkurzyłam”. A wieczorem będąc na przejażdżce rowerowej, znalazłam odpowiedź i już wiedziałam, co dzisiaj muszę opublikować! Mało tego – chciałam jak najszybciej wrócić do domu, by zdążyć „przelać na papier” wszystkie myśli zanim bezpowrotnie uciekną.

photo

Oryginalny tekst zaczynał się tak:
„Nie dostałam mapy z małym iksem pośrodku. Spróbowałam zdać się na instynkt i dlatego przeszukałam pokój (nawet zajrzałam pod kanapę) i cały dom (łącznie ze strychem). Nie zapomniałam o najbliższym otoczeniu, opuszczonej budowli i parku. Szukałam wszędzie, ale gdzie właściwie należy szukać szczęścia?”

W międzyczasie (od zadania sobie pytania do dnia dzisiejszego) jak na złość trafiałam na dużo wypowiedzi coachów na temat potrzeby odczuwania wdzięczności. Piszę „jak na złość”, bo ostatnimi czasy znacznie chętniej wykrzyczałabym losowi prosto w twarz co o nim myślę. Bo jak on śmie osobę, która uchodzi za szczęśliwą, poddawać tylu przykrym wydarzeniom? Trudno o większą ironię.

Nie wiem, czy też tak macie, ale czasem mam wrażenie, że jak jakiś jeden temat wypłynie w sieci, to nagle wszyscy piszą o tym samym, ale innymi słowy. Kiedy na jednym blogu przeczytałam o wdzięczności, zaraz trafiłam na artykuł w gazecie a potem widziałam jakiś urywek szkolenia na YT o tej samej tematyce. Ten filmik to chyba była już moja górna granica wytrzymałości. „Rano jak wstaję z łóżka jestem wdzięczny. Jestem wdzięczny za to, że mam rodzinę. Jestem wdzięczny za to, że jestem zdrowy. Jestem wdzięczny za to, że pracuję i robię to, co lubię…” Przykładów było wiele, ale ja nie potrafiłam się zidentyfikować z żadnym z nich.

Zrobiłam sobie dzisiaj dzień wolny od uczelni i nauki oraz wyłączyłam telefon komórkowy. Poczułam cudowną wolność, bo „nic nie muszę”. W takim stanie najlepiej mi się myśli, bo rozwiązania same do mnie przychodzą i nie przypominają ciężkiej pracy w kamieniołomach.

Będąc na rowerze sama na sam z moimi myślami, w pewnym momencie z zaskoczeniem uznałam, że odczuwam szczęście. Kiedy zapytałam siebie dlaczego, pojawił się cichy głos: „bo jestem wdzięczna”. Tak! Odkryłam stan, o którym ostatnio tyle słyszałam i czytałam.

Jestem wdzięczna za cały zeszły tydzień, który dał mi w kość. Bo po „przepracowaniu” paru uczuć doszłam do stanu, kiedy czytam zdanie sugerujące, że porażki umacniają w drodze na szczyt i zaczynam głęboko w to wierzyć.

Jestem wdzięczna za piątkowe podłamanie mojej wiary w ludzi. Dzięki temu jeszcze raz doceniłam tych, którzy są naprawdę blisko mnie. Poza tym udowodniłam, że jestem w stanie sobie poradzić, nawet gdy inni zawodzą.

Jestem wdzięczna za okres „chłodu” w niektórych relacjach. To pozwoliło mi zdystansować się do pewnych problemów i zacząć patrzeć na nie z zupełnie innej perspektywy.

Jestem wdzięczna, że po raz pierwszy odkąd sięgam pamięcią przeżywam wiosnę bez objawów alergicznych. Nadal natomiast walczę z nawykowym myśleniem typu „nie mogę jechać na rower, bo zaraz będę kichać”. Po raz pierwszy cieszę się z wiosny pełną piersią.

Oprócz tego odczuwam wdzięczność za to, że jestem zdrowa, że uwolniłam się od schematów postrzegania i przede wszystkim, że moje życie obecnie wygląda tak jak wygląda. Tym samym jestem wdzięczna nie tylko za chwile szczęścia, ale przede wszystkich za trudne momenty i niełatwe wybory, bo to głównie one mnie zahartowały. A co najważniejsze – jestem wdzięczna, że nie piszę tego wszystkiego, bo właśnie do takich pozornie pustych frazesów sprowadza się każdy poradnikowy tekst. Ja NAPRAWDĘ TAK CZUJĘ! I jest to dla mnie mega dawka szczęścia.

Odpowiadając na moje pytanie: gdzie szukać szczęścia? Odpowiedź jest jedna: w sobie. A najlepiej rozpocząć od odczuwania wdzięczności, bo wtedy łatwo można zauważyć co osiągnęło się w życiu. Jest tylko jedna ważna rzecz, o której rzadko głośno się mówi.

Nie wystarczy stawać codziennie rano przed lustrem i recytować: „Jestem wdzięczny/-a za moje dzieci, dach nad głową, pracę, partnerkę/partnera, zrealizowany ostatnio projekt…” Próbowałam – tak to nie działa. Mówienie o tym nie sprawi, że poczujesz się w określony sposób. Najpierw musisz się tak rzeczywiście poczuć, by móc o tym szczerze mówić. Ba! Wtedy wręcz będziesz MUSIAŁ o tym powiedzieć, bo szczęściem trzeba się dzielić. Ono wręcz Cię rozsadza, więc potraktuj mówienie jak wentyl bezpieczeństwa.

W jednej z książek Beata Pawlikowska napisała tak:

„Bo szczęście leży w oczach człowieka patrzącego na swoje życie.
Nie w życiu, tylko w tym, jak się je postrzega.” 

 

„ (...)szczęście bierze sie z tego, co człowiek ma w duszy. A nie z tego, co musi zdobyć albo zrobić. Dopełnienie żadnych warunków nie da szczęścia. Jeżeli wyznaczasz sobie cel, który jest warunkiem twojego szczęścia, to nigdy nie będziesz w stanie sie nim ucieszyć i nigdy nie poczujesz sie w pełni szczęśliwy. Dostaniesz krótka satysfakcję, ale nie szczęście, którego tak uparcie poszukujesz. Bo szczęście nie leży TAM, tylko jest TUTAJ. W tobie.”

W świetle tego, co napisałam i tego co aktualnie odczuwam – nie sposób się z tym nie zgodzić. Nieraz w swoim życiu trafiamy na „oczywistą oczywistość”, która nie pozostawia po sobie śladu. Aż do pewnej konkretnej chwili – wtedy dostrzegamy w niej zamach rewolucyjny na swoje dotychczasowe postrzeganie świata. Na nowo odkrywamy to, co dawno zostało odkryte i przez wielu skutecznie stosowane. Ale wtedy my sami jeszcze nie dojrzeliśmy do niektórych prawd – to nie był ten czas. Tak bywa, tylko proszę miejcie cały czas oczy i uszy otwarte, by kiedy ten czas nadejdzie, w pełni go wykorzystać.