STOP. Czas na czas tylko dla mnie!

Kiedy ostatnio miałeś czas tylko dla siebie? Kiedy wygospodarowałeś chociaż dobę na to, by spędzić czas inaczej niż zazwyczaj? Może pojechałeś w jakieś miejsce za miastem albo wziąłeś dzień wolny w pracy dla higieny umysłu. Może poszedłeś na długi spacer albo spontanicznie umówiłeś się ze znajomymi. Jeżeli nie wiesz o czym piszę a słowo „czas wolny” kwalifikuje się dla Ciebie jako wyrażenie ze słownika wyrazów obcych, proponuję przeczytać poniższy wpis.

Nie ukrywam, że październik był dla mnie miesiącem, kiedy żyłam od zadania do zadania. Nie zrozum mnie źle. To nie tak, że miałam zaplanowaną każdą minutę życia, bo miewałam czas wolny. Dziennie wstawałam z myślę, że muszę zrobić 3-4 bardzo ważne rzeczy, ale poranek lub wieczór miewałam z reguły wolny. Wolny do tego stopnia, że poczytałam książkę lub obejrzałam film, ale ciągle pamiętałam o tym, co mam zaplanowane. A to wyjście ze znajomymi, a to SmokBlog, a to szkolenie koordynatora, a to wyjazd do domu, a to Targi Książki, a to praca nad projektem z Niemcami, a to wyjazd integracyjny z Koła. W końcu nadeszło to, co nieuniknione – przesyciłam się tym wszystkim i zapragnęłam chwili spokoju. A konkretnie to całej doby.  

Krok pierwszy: po co mi wolny dzień?  

Bardzo często pracujesz ponad miarę. Właściwie to pracujesz tyle, że nie wiesz co to jest wolne i z czym się to je. Ba! Nawet nie dostrzegasz tego, że wyrzuciłeś ze swojego życia wolne dni i zachowujesz się tak, jakbyś nie odczuwał braku ich istnienia. I chociaż z początku nie widzisz w tym nic złego, to wraz z upływem czasu dostrzeżesz, że szybciej się męczysz, łatwiej tracisz koncentrację, więcej czasu zajmuje Ci uporanie się z jakimś zadaniem, odczuwasz przeciążenie i nie opuszcza Cię uczucie, że ciągle z czymś nie wyrabiasz. To wszystko powinno doprowadzić Cię do jednego wniosku – potrzebujesz czasu tylko i wyłącznie dla siebie. A zanim mi powiesz, że nie masz już urlopu, bo cały wybrałeś, to po pierwsze pragnę Cię namówić do tylko jednego dnia wolnego. A po drugie, nie wiem czy jest lepsza okazja, by wykorzystać 11 listopada na świętowanie… własnej wolności?  

Krok drugi: zmiana otoczenia i zmiana myśli  

Pojechałam na weekend do Koszkwi – małej miejscowości oddalonej od Krakowa o jakieś 15 km. Nie ma tam nic poza kościołem i jednym sklepem spożywczym, a autobusy w stronę Krakowa kursują co dwie – trzy godziny. Co ważniejsze nie ma tam też zasięgu (a przynajmniej w naszym ośrodku nie było). Nie dotykałam telefonu przez dwa dni, bo ani nie mogłam zadzwonić do nikogo ani odebrać maili. Raj na ziemi. Pakując w piątek torbę, cieszyłam się, że odetnę się od dobrodziejstw cywilizacji i zresetuję umysł od ciągłego „muszę coś załatwić”. Wiem, że wszystkie aktywności sama sobie nawrzucałam w grafik, ale Kraków już chyba taki jest, że ma wysyp zajęć w październiku. Listopad zapowiada się o niebo spokojniej i … cieszy mnie to.

W Koszkwi rzeczywiście udało mi się odetchnąć czystszym powietrzem (bez wielkomiejskiego smogu), poznać mnóstwo nowych ludzi (na integrację Koła pojechała grupa ponad 40 osób), miło spędzić czas zarówno na szkoleniach jak i integracji grupowej. Dużo się wygłupialiśmy i żartowaliśmy. Plusem było to, że zarząd Koła zaplanował cały weekend prawie co do minuty. Nie miałam czasu na rozważania czy martwienie się. Właśnie czegoś takiego teraz pragnęłam – odcięcia się od pewnych spraw i ludzi, bo przecież nie zawsze wszystko musi się układać. Moje pragnienie zostało spełnione z nawiązką a dwa dni przeleciały niewiadomo kiedy. Oczyściłam umysł, podreperowałam zdrowie i wracałam do Krakowa z uśmiechem na ustach.  

Krok trzeci: dzień bez zobowiązań  

Do mieszkania wróciłam zmęczona fizycznie, bo spałam średnio po 4h dziennie. Co więcej byłam przytłoczona…ludźmi. Jestem introwertyczką z charakteru a ekstrawertyczką z testów psychologicznych. Ot, taki paradoks. Od czasu do czasu potrzebuję czasu tylko dla siebie. Potrzebuję pobyć sama na sam z własnymi myślami i pomysłami. Lubię takie chwile – bez presji, bez udawania, bez starania się. Cały wyjazd był super, ale nie miałam ani minuty, by zadać sobie pytanie jak się czuję?

Dzisiaj, pomimo zaległości na uczelni urządziłam sobie dzień wolny. Taki, kiedy nie muszę nigdzie być na ustaloną godzinę. Udało mi się „odespać” straty snu. Zrobiłam zakupy, aby w lodówce mieć coś więcej poza jajkami i masłem. Poszłam na 1,5h spacer i odkryłam fajną herbaciarnię, gdzie zaopatrzyłam się w herbatę o smaku pina colady. Poczytałam książkę i smakowałam kokosową herbatę. Przyrządziłam sobie dobry obiad i znalazłam czas oraz wenę na pisanie tego wpisu.  

Krok czwarty: porządkowanie  

Nie mam pojęcia czy Twój dom/mieszkanie/pokój rzeczywiście odzwierciedla stan Twojego umysłu. Naprawdę nie wiem czy to ma jakieś przełożenie i czy istnieją dowody na poparcie tej tezy. Wiem jedno – kiedy mam bałagan w swoim najbliższym otoczeniu, to źle się z tym czuję.

Zauważyłam pewien paradoks, że im mniejszy mam pokój, tym trudniej o porządek. W domu nie miewałam z tym żadnego problemu, a cotygodniowe porządki ograniczały się do ścierania kurzu z półek i odkurzania. Tutaj, w małym pokoju dochodzi jeszcze problem z garderobą i notatkami z uczelni. Wiecznie zagracam sobie miejsce i pod koniec tygodnia dochodzę do momentu, kiedy nie mam nawet gdzie odstawić laptopa.

Dzisiaj spędziłam 1,5h na odgruzowywaniu moich kilku metrów kwadratowych powierzchni i od razu poczułam różnicę we własnym samopoczuciu. Poczułam się lekko, a mój umysł nabrał rozpędu do pracy. Jutro zamierzam wreszcie uporać się z zaległościami z uczelni, więc porządek będzie jak znalazł.  

Krok piąty: ewaluacja 

Trudne słowo, które ostatnio wybitnie przypadło mi do gustu. Siądź wieczorem i przez chwilę pomyśl nad danym dniem. Co się wydarzyło? Co zrobiłeś? A czego nie? Co w związku z tym się wydarzyło? Jak się czujesz? Czy odczuwasz różnicę?

W moim przypadku planowałam wolny wtorek od mniej więcej tygodnia. Wiedziałam, że jeszcze parę spraw musi się odbyć zanim odetchnę. Wszystko mnie cieszyło i gdybym miała cofnąć czas, niczego bym nie zmieniła. Ale wiedziałam, że potrzebuję restartu, bo inaczej poprzepalają mi się styki w głowie. Potrzebowałam chwili, by na nowo poczuć, że mam kontrolę nad własnym życiem.

Brak kontroli objawił się m.in. tym, że rozjechałam się moim planem publikacji. Nadal się z nim rozjeżdżam, ale to dlatego że prawdopodobnie muszę go zmienić. Kiedy z początkiem wrześnie informowałam o publikacjach w czwartki i niedziele, wydawało się to dobrym rozwiązaniem. Po zapoznaniu się z planem zajęć i zasmakowaniem realiów związanych z podróżami między domem a Krakowem, mój pogląd uległ zmianie. Do tego rozchorowałam się przed 1 listopada i w sumie do pełnego zdrowia wróciłam dopiero w ten poniedziałek. To wszystko sprawiło, że ostatnie 2 tygodnie troszkę rozminęło się z moim grafikiem. 

Czasem dobry plan to brak planu

Październik był intensywnym miesiącem pod kątem poznawania nowych ludzi, miejsc i doświadczania przeżyć. Zetknęłam się z tyloma nowościami, że wciąż nie wiem jak to możliwe, że nie rozsadziło mi głowy. I w końcu nastał taki moment, że poczułam przesyt.

Mój wtorkowy plan dnia był z założenia prosty – wyspać się, zrelaksować i nie robić niczego co muszę. W związku z czym wstałam późno a potem pozwoliłam, by dzień po prostu upłynął. To całkiem dobry plan, zacznij właśnie od niego. Pozwól w tym jednym dniu, aby wszystko Ci się przydarzyło – zobaczysz, że życie potrafi zaskoczyć!