Koniec z czekaniem

Czekam na telefon, bo przecież rozniosłam swoje CV w kilka miejsc. Czekam na efekty, bo przecież dbam o siebie. Czekam w kolejce w sklepie, bo przecież mam czas. Czekam na miłość, bo przecież jestem młoda. Czekam na słońce, bo przecież ile może padać? Czekam na październik, bo sierpień mnie wynudził… I gdzieś w tzw. międzyczasie (czekanie to zajęcie niebywale absorbujące) dochodzę do wniosku, że… nie tędy droga.



Dziewięć miesięcy spędzam bardzo aktywnie. Wszędzie mnie pełno, ale najmniej w domu. Jestem na uczelni, prowadzę zajęcia na wolontariacie, organizujemy coś w ramach studenckiego koła, spotykam się ze znajomymi. Działam, tworzę i jestem niesamowicie szczęśliwa, bo to JA kreuję moją rzeczywistość. Mam pomysł, to go realizuję i cały czas pamiętam o postanowieniu, że mam w tym roku być spontaniczna. Wszystko świetnie działa do końca maja. W czerwcu plan zaczyna się krztusić (jak odkurzacz) i finalnie na początku lipca zdycha. A ja oddaję ten odkurzacz do naprawy i… czekam.

Kiedy zaczynam rozumieć, że moje plany na wakacje nie wypalą, odpuszczam i przechodzę do pozycji „stand by”. Pierwsze dwa tygodnie jestem zachwycona nic nie robieniem. Przez kolejne dwa czuję się jakby mnie coś uwierało. W sierpniu czuję, że coś definitywnie jest ze mną nie tak. Ze stanu: „zrobię wszystko” przechodzę do „nic mi się nie chcę”. Rano patrzę w lustro i chociaż widzę tą samą twarz, co zawsze, to jednak jest mi zupełnie obca. Brakuje blasku w oczach i wyżłobienia w skórze w ślad po uśmiechu.

Kiedy zagonicie leniwego człowieka do pracy, unieszczęśliwicie go. Kiedy osobę, która jest aktywna przymusicie do leniuchowania, unieszczęśliwicie ją. Patrząc z perspektywy dwóch miesięcy mogę powiedzieć, że to nie moja wina. Zwyczajnie – tak się złożyło, to i to nie wypaliło, a tutaj przespałam termin zgłoszeń… i czy można mnie winić?

Można.

Wyznaję zasadę, że na 90% rzeczy, które pojawiają się (lub nie) mamy wpływ my sami. Skoro plan się nie powiódł, należało pomyśleć nad alternatywą.

Ostatnimi laty wakacje mnie rozleniwiły, bo zawsze ktoś coś organizował i wystarczyło się „podpiąć”. W tym roku, kiedy organizacja miała wyjść z mojej strony, ja wygodnie usiadłam na tyłku i patrzyłam z której strony posypią się propozycję. Ironizuję, ale nie za bardzo rozmijam się z prawdą.

Dlaczego ludzie są nieszczęśliwi? Nie wszyscy, ale niektórzy. Bo czekają. Czekają na awans, czekają na wakacyjny wyjazd, czekają na zmianę rozmiaru ubrania, czekają na studia, czekają na pierwszą pracę, czekają na… Wiecznie czekają. Nie chodzi tutaj tylko o to, że czekając przesypiają teraźniejszość. Pozbawiając się tym samym przeżyć tu i teraz na rzecz niepewnego tam i wtedy. Chodzi o to, że obecnie żyją na tym „stendbaju”, odliczając jedynie czas do tego ważnego wydarzenia (które ma zmienić ich życie) i kiedy ono wreszcie nadchodzi… nic się nie zmienia. Znowu zaczynają czekać. Kiedy dostaną pracę, czekają na pierwszą podwyżkę. Kiedy schudną z rozmiaru 42 na 40, czekają na zejście do rozmiaru 38. Kiedy wrócą z letnich wakacji, planuję zimowe.

Czy naprawdę nasze życie opiera się na wiecznym czekaniu?

Nie. Lenistwo wcale nie uszczęśliwia (te w nadmiernej dawce). Przekonałam się o tym. Lenistwo sprawia, że stajesz się bierny i czekasz, co los Ci zaoferuje. Przestaje mieć znaczenie, że Ty sam możesz coś zaoferować światu. W rezultacie nie dostajesz propozycji od losu, sam również nie podejmujesz żadnej inicjatywy i zapadasz się w otchłań lenistwa jeszcze bardziej. Najgorsze jest to, że jesteś tam zupełnie sam. Bo widziałeś kiedyś dwoje ludzi, którzy by leniuchowali z premedytacją? Wątpię, ponieważ najpierw trzeba zadzwonić/napisać, zgadać się, ustalić termin no i przede wszystkim znaleźć dobrą wymówkę. Przecież nie dzwoni się do drugiej osoby i nie mówi: „Wpadnij do mnie. Poleniuchujemy dzisiaj razem” „Aha, to co będziemy robić?” „No jak to co? Nic!” Szuka się zgrabnych wymówek. A mnie wymówki już się skończyły. Przede wszystkim skończyła mi się cierpliwość do mojej nagłej „nijakości”...

Wrzesień ogłaszam miesiące naprawy. Nie – poprawy. Poprawa sugeruję zmianę tylko w niewielkim wymiarze. Nie na tym mi zależy. Mnie zależy na cudownym uzdrowieniu. Ok., trochę przesadziłam. Uzdrowić, uzdrowię się w październiku, ale we wrześniu szukam szczęścia z tym, co mam.

Oto co oferuje mi wrzesień:

• praca licencjacka – dlaczego mam takich a nie innych znajomych, że siedzą w wakacje i piszą? Nie mam pojęcia, ale niechętnie muszę przyznać, że to motywuje. Dlatego też sobie coś „popiszę” ;-) 
• wolontariat – ruszamy od drugiego tygodnia września, a więc powoli wracam na stare tory, ale z nowymi pomysłami!
• książki – jak na mnie, przez wakacje przeczytałam niesłychanie mało książek a w tym może tylko dwie warte polecenia… Wrzesień to miesiąc ambitnej literatury. Po pierwsze prezent (otrzymany i odłożony na półkę „jak będę miała czas”) – „Pozytywna psychologia porażki. Jak z cytryn zrobić lemoniadę” P. Fortuna. Po drugie pozycja polecona przez znajomych – „Bogaty ojciec biedny ojciec” R.Kioysaki. Po trzecie mniej ambitna książka, bo „Hobbit” Tolkiena, ale za to w wersji anglojęzycznej ;-)

Do tego szykują się trzy interesujące wyjścia/imprezy.
Jak to mówią: wrzesień będzie mój! ;-)