Nawyk drugi: zaczynaj z wizją końca

Drugi rozdział z książki „7 nawyków skutecznego działania” S. R. Covey’a zaczyna się wybitnie ciekawie, bo jesteśmy poproszeni o wyobrażenie sobie… własnego pogrzebu! Istnieje bardziej interesujący sposób na zachęcenie Czytelnika, aby przeczytać rozdział do końca? Ja go w takim razie nie znam.


Dlaczego pogrzeb? To ostateczne interpretacja „naszego końca”. Chodzi o to, abyśmy zastanowili się nad tym, co chcielibyśmy usłyszeć na swój temat od znajomych, od rodziny, od współpracowników. Trochę taki styl amerykański, ponieważ nie spotkałam się aby w Polsce wygłaszano przemowy na temat zmarłych osób. Co daje takie ćwiczenie? Dostrzegamy cele, do których powinniśmy dążyć. Dostrzegamy również jacy aktualnie jesteśmy a jak chcielibyśmy zapisać się w pamięci bliskich osób.

Kiedy przeczytałam tytuł rozdziału pomyślałam raczej o zaczynaniu jakiegoś zadania z wizją jego końca – pogrzeb nie przemknął mi nawet przez myśl. I faktycznie, trafiam na słowa:

„zaczynać z wizją końca – to zaczynać z jasnym zrozumieniem własnego przeznaczenia, to wiedzieć, dokąd się podąża, by lepiej rozumieć, gdzie jest się teraz, i stawiać każdy krok we właściwym kierunku.”

Nieraz wpadam w pułapkę opisaną w książce zwaną pustym sukcesem. Polega ona na tym, że cały dzień człowiek jest niesamowicie zapracowany. Co chwilę musi gdzieś wydzwaniać, pójść na spotkanie, pouczyć się, zrobić zakupy/obiad i sprawdzić maila, pomóc koledze w prezentacji. Cały dzień wypełniony poszczególnymi mniejszymi czynnościami sprawiają, że nie mamy ani chwili dla siebie i nie jesteśmy ani krok bliżej od zrealizowania naszego marzenia czy osiągnięcia zamierzonego sukcesu. Ale zdajemy sobie z tego sprawę dopiero, kiedy kładziemy się spać.

photo

Nieraz jest tak, że wspinamy się po drabinie tylko nie dostrzegamy, że została ona przystawiona nie do tego muru…

Kiedy chcemy osiągnąć coś konkretnego, tworzymy to tak naprawdę dwa razy – raz w głowie, raz w rzeczywistości. To jak z gotowaniem. Kiedy gotuję jakieś danie po raz pierwszy, najpierw sprawdzam jakie są składniki i wczytuję się w opis przygotowań. Wyobrażam sobie każdą czynność i sprawdzam, czy wszystko właściwie rozumiem i czy przepis ma tzw. ręce i nogi, czy też został napisany przez kogoś kto kuchnię widział jedynie na wystawie w IKEI. Po przestudiowaniu przepisu i uznaniu go za wykonalny, biorę się za gotowanie.

Tak samo jest w życiu. Najpierw ustalam co chcę osiągnąć, potem zastanawiam się jak to osiągnąć (co muszę zrobić w pierwszej kolejności a co w drugiej i jakie przeszkody mogą się pojawić w międzyczasie), a na koniec zabieram się do działania.

Aby było nam łatwiej zaczynać z wizją końca, autor zachęca do spisania swojej misji życiowej, która powinna koncentrować się wokół tego kim chcesz być (charakter) i co chcesz w życiu robić (wkład i osiągnięcia). Do prawidłowego sformułowania misji potrzebna jest świadomość tego, co jest w centrum Twojego życia, bo to centrum jest jednocześnie źródłem bezpieczeństwa, przewodnictwa, mądrości i mocy.

Deklaracja własnej misji „staje się osobistą konstytucją, podstawą do podejmowania ważnych życiowych decyzji i bazą dla decyzji codziennych, podejmowanych pośród emocji i okoliczności oddziałujących na nasze życie.”

Powiem szczerze, że nie przekonuje mnie ta myśl. Jak dla mnie trochę za wiele szumu o nic. Podobny wątek został poruszony we wstępie, gdzie była mowa o paradygmatach i tym, by kierować przy wyborze wartościami, bo one są stałe.

„Każdy ma w życiu swoje powołanie, właściwą misję. (…) Dlatego nikogo nie można zastąpić ani też powtórzyć niczyjego życia. Zarówno zatem zadanie dla każdego z nas, jak i szansa jego wypełnienia są niepowtarzalne.”

Taka definicja misji już bardziej mi się podoba – bez tego rozkładania na czynniki pierwsze o rdzeniach i zasypywania Czytelnika licznymi tabelkami z rozpiskami centrum, które są w książce, a które tutaj pozwolę sobie pominąć.

W rozdziale trafiam również na myśl, która niezwykle przypada mi do gustu. Od życia dostajemy skrypt, natomiast to my piszemy scenariusz. Ogranicza nas jedynie nasza wyobraźnia i sumienie. Dlatego nawyk pierwszy mówi o tym, że jesteśmy programistą własnego życia, a nawyk drugi to nic innego jak polecenie, by napisać taki program, którego chcielibyśmy doświadczyć.

To co, jaki napiszemy program? ;-)


Powiązane wpisy:
Co to jest paradygmat i na co on komu?
Nawyk pierwszy: bądź proaktywny
Nawyk trzeci: rób to, co najważniejsze
Nawyk czwarty: myśl w kategoriach wygrana-wygrana
Nawyk szósty: synergia
Nawyk piąty: staraj się najpierw zrozumieć, potem być zrozumiany
Nawyk siódmy: ostrzenie piły