"Pozytywna psychologia porażki" Paweł Fortuna

Książka pt. „Pozytywna psychologia porażki” Pawła Fortuny była jedną z trzech zaplanowanych na wrzesień i jedną z dwóch przeczytanych pozycji. Udało mi się jeszcze przeczytać „Hobbita” Tolkiena w oryginale, ale to tylko dzięki własnej ambicji, bo fabuła do mnie nie przemówiła. A książka „Bogaty ojciec biedny ojciec” R. Kioysaki musi niestety poczekać na lepszy czas…



Tak jak pisałam w jednym z pierwszych komentarzy pod wrześniową notką „Pozytywna psychologia porażki” z podtytułem: „Jak z cytryn zrobić lemoniadę” posiada w sobie znacznie więcej psychologii niż pozytywnej porażki. Ba! To jest sama psychologia. Pierwsze skojarzenie, które przyszło mi do głowy, czytając książkę to… praca licencjacka. Ten sam styl pisania, mnóstwo odwołań i cytatów. Ale zacznijmy od początku…

Książka została mi sprezentowana i przypuszczam, że darczyńca nie miał pojęcia co tak naprawdę ma w ręce. Tytuł książki jak i sama okładka wyglądają bardzo zachęcająco i sugerują treści bliższe poradnikowi niż… rozprawie o porażce. Oczywiście okazało się, że jest całkowicie na odwrót, czego niezmiernie żałuję, bo po przebrnięciu przez 250 stron lektury, odłożyłam ją na półkę z ulgą i … pustką w głowie. Nic z tej książki nie zostało w mojej pamięci na dłużej. Wynika to zapewne z faktu, że jak coś do mnie nie przemawia, to zwyczajnie nie kłopoczę się z zapamiętywaniem.

Nie podważam treści merytorycznej, bo patrząc na blisko 30 stron bibliografii, to książka jest wręcz „przeładowana” informacjami. No właśnie – informacje to nic innego jak suche fakty wyciągnięte z innych książek i zebranych w jedną nową książkę. Ponadto książka jest bogata w opisy badań. Każdy wie, że Amerykanie robią badania na niemalże każdy możliwy temat, a czytając tą pozycję, miałam wrażenie, że autor postawił sobie za cel zebranie ich wszystkich w jednym miejscu. Opis badania poprzedzony jest opisem innego badania tylko po to, by na koniec umieścić opis jeszcze innego badania.

Zabrakło mi w tej książce prostego języka i własnych przemyśleń. Z drugiej strony skoro autor pisał wszystko, bazując na opracowaniach innych ludzi, nie mógł ni stąd ni zowąd wyskoczyć z własnym zdaniem. Chociaż, kiedy piszę ten wpis, myślę, że można było podzielić książkę na część czysto naukową i luźniejszą, własną – może bardziej praktyczną?

Książka jest przeładowana trudnymi słowami, które są pisane pogrubionym drukiem, jakby chciały krzyknąć: „popatrz! To nas nie rozumiesz!”. Czytając, czułam się jakby ktoś sobie ze mnie kpił. Bo jak można pisać o „atraktorze szczęścia” (dlaczego Word zmienia słowa na traktor?! – już to daje do myślenia ;) ), „doświadczeniu egzystencjalnie znaczącym” „kulcie natychmiastowości jako przejawu kultury instant”, „kontestacji sukcesu”, „rezyliencji”, „eudajmonizmie”, „tendencji transcendencyjnej”… i wielu, wielu podobnych. Autorem jest wykładowca uczelniany, więc zapewne stąd ten cały język akademicki z dziedziny psychologii. Jeżeli jej nie studiujecie, odpuście sobie tą książkę.

Czy jest w tej książce coś, co zrozumiałam? Tak! Podsumowanie każdego jednego rozdziału, które było już pisane przez samego autora bez oparcia o inną literaturę. Po pierwsze, podsumowanie zawierało wszystkie ważne informacje w pigułce – główne przesłanie każdego rozdziału pozbawione wszelkich elokwentnych słów i opisów badań. Dlatego z 250 książek polecam przeczytanie raptem 5-6 stron i zapewniam Was, że wyniesiecie z tej lektury, tyle samo co ja ;)

W pewnym momencie lektury odniosłam dziwne wrażenie, że albo ja się pogubiłam, albo autor. Przeczytałam, że lęk przed porażką odczuwają zarówno ci, co odczuwają duże parcie ze strony rodziców na to, że muszą być najlepsi jak i ci, których rodzice cały czas powtarzają: „robisz to dla siebie”. Wniosek nasuwa się sam – wszyscy odczuwamy lęk przed porażką. I co tym autor chciał przekazać? Nie wiem.

Co wyniosłam z tej książki?
Jedną myśl. Notabene myśl ta nawet nie jest autora, tylko jest cytatem słów Aldous Huxley:

„Co należy zrobić po upadku? To, co robią dzieci: podnieść się.”

Dlaczego piszę o czymś, czego nie polecam? By pokazać, że nie wszystkie książki, które pretendują do bycia poradnikiem (na co wskazuje podtytuł: jak z cytryn zrobić lemoniadę) naprawdę nimi są. Bo porady teoretyczne sprawdzają się tylko w teorii… Uważnie czytajcie nie tylko okładki książek, które brzmią podobnie do tej: „Autor przekonuje nas, że porażka do doskonała informacja zwrotna umożliwiająca zweryfikowanie celów życiowych i sposobów ich realizacji. Książka zawiera wiele przykładów potwierdzających, ze jest to też niezastąpiony element kształtowania pokory i poczucia własnej wartości oraz samodoskonalenia.”. Nie opierajcie się również na spisie treści, który może obiecywać gruszki na wierzbie. Czasem zwyczajnie przeczytajcie kilka stron (byleby nie było to podsumowanie ;) ) i zobaczcie jakim językiem jest napisana… To naprawdę już wiele Wam wyjaśni. Powodzenia w szukaniu ciekawych pozycji! Ja szukam dalej i przy okazji znowu coś na ten temat napiszę ;)